" Będę rozmawiał spokojnie o problemach mego życia
   Mówili: nie będzie dobrze już weź się przyzwyczaj
   To moje smutne dni znowu siedzę i pisze teksty
   Choć mam tysiące fanów jestem sam i nie lepszy "

ODCHODZĘ 

Z trudem wam to ogłaszam, ale niestety podjęłam już decyzję, że odchodzę. Nie jest to mój nagły wymysł, o zawieszeniu bloga myślałam od dłuższego czasu. Zawsze jednak wmawiałam sobie by zostać i poczekać może w końcu ktoś zostawi chociaż ten jeden błagalny komentarz. Niestety coraz mniej osób pozostawia nawet pusty komentarz, o który tak bardzo was prosiłam. Pewnie pomyślicie sobie, że jestem egoistką bo myślę tylko o opinii lecz nie zdajecie sobie sprawy jak to jest wchodzić na blog i widzieć, że jest ponad 1000 wyświetleń a komentarz pozostawiło tylko 10 osób w tym jeden spam zapraszający na swój blog ale niestety nie raczyła ta osoba zostawić opinii na temat bloga, na którym właśnie spamuje. To przykre błagać was o komentarze i widać, że nic się nie poprawia. Wy jesteście źli na mnie tak jak i ja na was, w sumie to ja jestem wściekła. Ogarnia mnie niespotykane wcześniej uczucie złości, wkurwienia... Nie zdajecie sobie sprawy jak długo przesiadywałam na komputerze pisząc rozdziały - co najmniej 6 godzin dziennie by odnaleźć odpowiednią piosenkę, napisać odpowiednie wiersze czy poszukać ich, dopasować cytaty do działu, znaleźć fotografie, które skomponują się idealnie ze wszystkim i co najważniejsze powrócić do tragicznych wspomnień. Nikt z was pewnie nie zdaje sobie sprawy, że rozpamiętywanie zabija - chociaż często wszyscy rozdrapujemy niedawno ze strupiałe rany. Całymi dniami siedziałam i pisałam albo w zeszycie albo na bloggerze. Traciłam godziny, dni i miesiące, które mogły być wspaniałe a teraz nie wiadomo czy nie były moimi ostatnimi. Poświęciłam wiele i sądziłam, że zauważycie jak bardzo mi zależało, jak bardzo się starałam. Próbowałam uciekać od problemów przesiadując tutaj i odpowiadając na wasze komentarze. Jednak nadeszły dni, gdzie nie było na co odpowiedzieć więc straciłam jakąkolwiek wenę. Straciłam humor, popadłam w stany, z których ciężko mi wyjść. Zachorowałam ale nadal siedziałam i czekałam na jedną, jedyną opinię. Stawiam was ponad swoje zdrowie, owszem dział pisałam zawsze z sercem i przelewałam wszystkie uczucia, to co mnie trapi. Teraz kumuluje się ich jeszcze więcej, ale zacznę na nowo dusić je w sobie. Pisząc tego pożegnalnego posta płaczę, bo tak na prawdę nie chcę odchodzić lecz mija się z celem tracić znowu tyle godzin na marne. Czułam w głębi serca, że historia wam się podoba, sądziłam, że na prawdę przypadnie komuś do gustu. Niestety chyba się przeliczyłam? Jest mi ogromnie smutno i chociaż na podwórku jest mroźno, ponoru i sypie śnieg to wyjdę posiedzieć by ogarnąć wszystko i jakoś rozplanować dni. Tyle serca w to wkładam, że teraz nie mam pojęcia co ze sobą zrobić. Nie wychodziłam na podwórku, nie spotykałam się na mieście z nikim - w sumie to nie mam nikogo. Dziękuję osobom za te komentarze, które pozostawiali, za tyle odwiedzić i obserwujących.


Kiedyś jeszcze tutaj powrócę, postaram się zacząć kolejny raz wszystko od zera. Walczyć wiedząc, że i tak stoję na przegranej pozycji. Może gdy zobaczę, że jednak jesteście i nie pozostawicie mnie to wrócę szybciej? Może gdy ujrzę wasze problemy, prośby o pomoc, myśli, które was rujnują nie będę mogła siebie powstrzymać i wam odpiszę? Może wówczas powstanę na nowo z kolejnym działem, który był skończony.
Miałam nadzieję, że jednak wszystko się zmieni. Powrócicie i dacie mi motywacje na kolejne działy, tak jak dawniej. Niestety wy odeszliście jak inni, więc i jak odchodzę. Jak widać " nadzieja matką głupich "



Pozdrawiam was i całuję słonka !



-67 osób zaznaczyło, że czyta blog
-37 osób obserwuje
-556 komentarzów ( połowa to moje odpowiedzi )
-15 359 wyświetleń 

Wiele was było, szkoda tylko, że nawet połowa nie pozostawiła nawet pustego komentarza. Jak widać blog był lubiany, czytany - niestety nikt tego nie okazuje. A dzisiaj czuję tylko rozczarowanie. 





" A ta arytmia może mnie zabije kiedyś, a może nie. I najgorsze, że ta historia jest prawdziwa, tak jak to, że chciałem żebyś tu była szczęśliwa ale ze mną, żebyś dzieliła tą codzienność. Nigdy nie chciałem zabijać, ale zabiorę Cię w ciemność. Czeka Cię piekło, ja w swoim jestem odkąd mimo słońca ulice zaczęły moknąć. Zabiorę Cię tam złotko, pójdziemy prosto tak, a twoje oczy to już nie moje okno na świat. Gdyby nie to, zniknąłby mi wreszcie z oczu płacz, a z ust "Kurwa mać, kurwa mać i kurwa mać!". I dłużej się nie uda grać mi, w końcu nóż wbiję w klatkę. Bo lepiej by było, gdybyśmy byli martwi, gdyby nie to, że już nie mamy tylu spięć to zbiłbym termometr i wpierdolił rtęć. I gdyby nie to wszystko, to byłoby dobrze wiesz. A tak poza tym, to wcale nie jest okej, nie jest okej, cześć "