1 : Nie umiera ten, kto trwa w sercach i pamięci naszej .

" Mądrzy ludzie mówią
  Życie to jest to co dzieje się teraz
  To teraźniejszość i planowanie przyszłości
  Nie żyjesz na probe
  Musisz korzystać z tego co czas daje Ci teraz
  Nie dostaniesz drugiej szansy
  Twoje pomyłki są Twoimi pomyłkami
  Jeżeli chcesz coś zmienić
  To zacznij od tego kogo widzisz w lustrze
  Nie oczekuj ze ktoś inny rozwiąże problemy za Ciebie
  Musisz je rozwiązać sam
  Może gdybym wcześniej bardziej zaangażował się w moją rzeczywistość
  To mógłbym zapobiec wydarzeniom w mojej rodzinie
  Które do dzisiaj sprawiają mi ból
  Wypadek samochodowy, brat zraniony nożem, utrata ojca
  Zdaje sobie sprawę, ze dzisiaj nie mogę tego dokonać
  Potrząsanie klepsydrą aby piasek cofnął się z powrotem
  Nigdy niczego nie zmieni
  Tak jak koła autobusu, życie będzie się toczyło do przodu
  Musisz żyć każdą chwilą
  Bo nigdy nie wiesz co stanie się w przyszłości
  Co wydarzy się za chwile,
  Wykorzystaj swój czas w stu procentach
  Nie trać niepotrzebnie żadnej chwili.

  Jest tylko jedno życie
  Jest właśnie tutaj, właśnie teraz
  Co to jest ból?
  Czy naprawdę chcesz żyć w ten sposób?
  Czy naprawdę chcesz żyć w ten sposób?
  Tylko jedno życie
  Jest tylko jedno życie
  Jest właśnie tutaj, właśnie teraz
  Co to jest ból?
  Czy naprawdę chcesz żyć w ten sposób?
  Powiedz mi: czy chcesz żyć w ten sposób?  "

 Wstałam grubo gdzieś koło godzinki 11. Niby szczęśliwa , rozkojarzona a zarazem miałam dziwne uczucie , że wczorajsza rozmowa z mamą kiedyś powróci . Chodzi mi tutaj szczególnie o kłótnie . Wiem , że po raz kolejny eksploduję jak bomba atomowa nie rozrywając przy tym siebie , ale innych znajdujących się w moim otoczeniu .. Czy była ona ze mną szczera ? Czy na prawdę będzie poświęcała mi ten czas ? Dotrzyma obietnicy ? Słowa te dudniły w mojej głowie . A co jeżeli wszystko będzie tak jak dawniej ? W sumie czemu się łudzę ? Na pewno tak będzie - poczułam napływające łzy , ale nie dałam się , potrzepałam głową i ochłonęłam . Nie chcę czuć bólu , tego , który rani jak żyletka przecinająca nasze marne ręce , żyły wypełnione krwią , która pod wpływem impulsu pulsuje jakby chciała krzyknąć nie rób tego , to nic nie da . Umrzesz - zrozumiesz , że mówiłam prawdę , tak ja .. Krew , która wypłynęła i nieświadomie uśmierciła ciebie . Przeżyjesz - wybaczysz to , że wpłynęłam na ciebie i zmieniłam zdanie . Uświadomisz sobie jednak z czasem , że miałam racje . Nie robi się czegoś pod wpływem emocji . Nie stoi obok twojego boku ból , który kochasz , lecz ból , który chce cię zabić . Tak ten , który wbijał ci swoje parszywe ostrza w serce , które i tak ma już tyle kolców że stanowi bramę ochronną do twojej duszy , miłości .. Pozwoliłam jednej łzie spłynąć po moim policzku . Wstałam , podeszłam do lustra ze zdjęciem , które trzymałam wczoraj w kruchej dłoni , która trzęsie się nieubłaganie . W pokoju znajdowało się jedno gigantyczne lustro , które zamieściłam tam aby wykrzyczeć to co czuję . Tak właśnie postępuję , nie potrafię porozmawiać z matką .. Nie umiem . Patrycja , to osoba , która jako jedyna wie co czuję , to ona przeszywa mnie na wylot jak kula , wie kiedy jestem smutna , wesoła , co czuję , co chcę - jednym słowem wie wszystko . Jest odzwierciedleniem mnie , osoba , którą kocham nad życie jako
siostra . Nabrałam powietrza i wykrzyczałam tekst piosenki Stinga o tytule : "The book of my life " : 

"Pozwól mi patrzeć przez ogień i pamiętać me dni.
I być może to sztuczka płomieni
Ale migające strony które niepokoją mój wzrok
Są księgą którą obawiam się zapisać
To księga mych dni, to księga mojego życia
Cięta ostrzem noża jak owoc
Tu wszystko widać jak uchylony rąbek tajemnicy
W każdym życiu jest trochę żalu
Jeśli to jest rozwiązywane jak łamigłówka ,mylący labirynt

Wtedy nie chcę tego zrozumieć do końca mych dni
Cały czas zmuszam się do pamiętania
pamiętania słów mojego życia
są złamane i spełnione obietnice
słowa wypowiedziane w gniewie ,kiedy płakałem
jest rozdział tajemnic, słów do wyznania
jeśli tracę wszystko co posiadam
jest rozdział do stracenia i duchy które nie chcą umrzeć
jest rozdział do kochania gdzie atrament nigdy nie wysycha
Są zasłużone wyroki w więzieniu które sam wybudowałem bez kłamstw
Chociaż strony są ponumerowane
Nie widzę dokąd prowadzą
W końcu tej tajemnicy nikt nie może poznać
W księdze mojego życia
Jest rozdział synów, jest rozdział ojców
Są strony sporów, w których nikt nie wygrywa
Przegrane bitwy ,twoje gorzkie porażki
Jest strona gdzie nie zdołaliśmy się spotkać
Opowieści o dobrym losie, który nie mógł być planowany
Jest rodzi al Boga, którego nie rozumiem
Jest obietnica nieba i piekła, ale nie obchodzi mnie jeśli zobaczę
Teraz światło dzienne powraca
I jeśli jedno zdanie jest prawdziwe
Wszystkie strony spłoną
Wszystkie które zostały dotyczą ciebie. "

           Po czym upadłam na ziemie , i płakałam . Kolejny raz poddałam się , strumienie łez zalewające mój pokój . Po chwili przerwało moje szlochanie dźwięk telefonu , spojrzałam i wyświetliła się Patrycja . - Cześć - powiedziała tak ze szczęściem , który ma na pewno wymalowany na twarzy . Ona właśnie jest silna , nie udaje . Zawsze potrafi postawić na swoim . Kocham ją za to , ukazuje mi jak ja mam postępować , co robić bym nie upadła na dno , do ciemności , w której są wszyscy ci , którzy poddają się . Nie starają podnieś sami , oczekując , że ktoś sam ich uniesie ku ziemi . Ale to tylko złudzenie , nikt nie poda ręki , póki ty sam jej nie wyciągniesz . To smutne , szare , ale prawdziwe . Dzisiejszy świat , nie jest taki jaki Bóg stworzył dawniej . Nie ma Ewy szczęśliwej , która nie martwi się co będzie jutro , nie płacze pod wpływem kolców uciskających ją , Nie ma tego Adama , wiernego , który chronił Ewę . Stawał się jej podporą , ratował przed złym , otaczał euforią . Dawał jeden głupi powód , z którego to Ewa potrafiła żyć - miłość . 

- Hej - głos mój załamywał się .

- Płakałaś ? Kolejna kłótnia ? Maju nie okazuj bólu , zniszczy cię , pośle na dno . Idziemy dzisiaj na miasto , koniec miziania się . Razem stawimy czoła okrutnemu nikczemnikowi , który nie jest twoim przyjacielem  lecz śmiercią . Wiem co czujesz . Przechodziłam przez to , pamiętaj ja cię kocham - słała mi buziaki przez telefon mlaskając przy tym , śmiałam się , no bo jak tu się nie śmiać ? 

- Dobrze , będę za jakieś pół godzinki . Wiem kochana , że czujesz to co ja . Pomagałam wtedy tobie , tak teraz pomagasz ty mi . Dziękuję ci . Nie poddam się . Podniosę czoło , pomimo tego , że moje serce krwawi uciskane przez te kolce , które z dnia na dzień przybywają . To jest rana kłuta , rana nie gojąca się . Ile człowiek musi wycierpieć ? Ile musi przeżyć by przestał cierpieć ? . Kocham cię za wszystko , za to , że jesteś , byłaś i będziesz . Jesteś moim małym słoneczkiem , które rozświetla moją duszę tuż po burzy , po ulewie . Dziękuję - krzyczałam płacząc .

- Kocham cię i nie płacz już głuptasku , wylewasz już wszystkie łzy z oczu . Heh - zaśmiała się . zawsze jak z tobą rozmawiam wypowiadasz się tak dojrzale , że zastanawiam się ile ty masz lat. Przez to co mówisz wiele mnie uczysz .Dziękuję . Do zobaczenia , pa .

- Pa . - uśmiechnęłam się . 

Wyszłam z pokoju , podążając do łazienki . Wzięłam szybki prysznic , oblewając na koniec siebie zimną wodą , która miała postawić mnie do pionu . I tak się stało . Wleciałam do pokoju , otworzyłam szafę i wybrałam z niej ten komplet .

Włosy natomiast zostawiłam rozpuszczone , oczywiście na czochrane , bo dopiero co wysuszyłam . Podeszłam do lustra , chwyciłam za amulet , który był zawieszony na nim . Znajdowało się tam zdjęcie mojego taty . Wiem dobrze , że jest obok mnie i nie potrzebuję żadnych rzeczy by pamiętać o tym , ale odczuwałam go wtedy . Czułam przy każdym założeniu go jak mnie tuli , całuje w czoło i mówi : bądź silna , kiedyś mi pokażesz jaka byłaś a wtedy będę dumny , tak jak teraz , kiedy patrzę na ciebie z tego nieba , które pokazywała ci mama . Tak ja tam jestem , czuwam na tobą . Kocham cię . Odwracałam się wtedy momentalnie , bo czułam chłód i z uśmiechem mówiłam że ja jego też i dziękowałam . Nie płakałam , bo chciałam mu pokazać , że na prawdę jestem silna . Czasem to cały świat oznacza mniej niż jeden człowiek, którego brak. Wychodząc z pokoju złapałam za torebkę , komórkę , błyszczyk i klucze od domu - zawsze miałam swoje , bo mama pracuje do późna razem z Pawłem a Kamilek jest w przedszkolu . Zeszłam do kuchni , otworzyłam lodówkę wyciągając mleko , następnie nalałam do miseczki i wsypałam musli . Rozmyślając nie zauważyłam kartki , która była na stole . Napisał ją oczywiście nie kto inny jak Paweł : Razem z mamą wrócimy później , odbierz brata o 17 . Kochamy cię . - zawsze to on zostawiał kartki , mama nigdy . Tak jakby to on czuł do mnie prawdziwą rodzicielską więź . Zawsze pisał za siebie i mamę . Kochałam go po prostu jak wuja , często nawet tak do niego mówiłam . Troszczył się o mnie , zapewniał bezpieczeństwo . Pamiętam jak dostawałam szlabany na kieszonkowe , wtedy to on z uśmiechem wyciągał portfel po kryjomu przed mamą i dawał mi pieniądze . On wiedział , że to jak traktowała mnie mama jest niesprawiedliwe . Wiedział , że nic nie zrobiłam , ale mama mi nie wierzyła . Podsłuchiwałam jak mówił do niej , że nie powinna mnie tak traktować , że powinna poświęcić mi czas , że dojrzewam i potrzebuję tej troski , matczynej . Ona jednak upierała się , że jestem już za bardzo rozpieszczona . Szlochałam w nocy po raz pierwszy w wieku 8 lat ... Usłyszałam tę rozmowę , w której to nie mama mnie broniła lecz ojczym . Wleciał do mojego pokoju , przytulił i powiedział , że wszystko będzie dobrze . Ona tylko tak mówi , kocha cię , tylko nie potrafi ukazać . Przypominasz jej ojca , to jest dla niej ciężkie , rozumiem . Ale pamiętaj masz mnie i wiedz , że ja również cię kocham . Nie płacz , uśmiechnij się , jesteś piękną dziewczynką , pokaż światu i tatusiowi , że jesteś silna i nie poddajesz się . Podniosłam wtedy głowę , spojrzałam na niego z uśmiechem i po prostu powiedziałam do niego kocham cię . Bo tak było kochałam go jak wuja , jak anioła , który ma nade mną pieczę . To ja wyprowadziłam wtedy mamę z równowagi , nie dziwiłam się czemu tak reagowała . Wiem , że przychodziła do mnie w nocy , całowała i tuliła do siebie . Czułam to . Wiedziałam , że mnie kocha .  Spojrzałam na zegar była 12:30 . Zobaczyłam mmsa i oczywiście minę Patrycji na zdjęciu.

Chciała udawać wkurzoną - coś jej nie wyszło . Pod fotografią  było napisane : Czekam już dobre 2O minut , noosz aż siiku mi się chce , wpadaj szybko do Galerii - po raz kolejny się śmiałam , to ona na mnie tak działała , że potrafiłam uśmiechnąć się . Wyszłam z domu i podążałam w stronę toalet w Galerii , bo wiedziałam , że będzie tam Patrycja . 

Po chwili ujrzałam Pati , odwróciła się w moją stronę . Biegła w zwolnionym tempie co wyglądało prześmiesznie .Ucałowała mnie w policzek . Wyglądała cudownie . Miała na sobie czarne leginsy, białą koszulkę, kurtkę jeansową z ćwiekami, szare tenisówki i czapkę pod kolor butów. Włosy zachowała w lekkim nieładzie , co dodawało jej uroku . Pochodziłyśmy do samego wieczora  , oczywiście zapchane pełnymi torbami . Rozmawiałyśmy i śmiałyśmy się z byle czego . Ona tak na mnie działa , przy niej czuję się wolna . Wybiegłam na zewnątrz , przed galerię , nabrałam powietrza i wykrzyczałam : FREEDOM ! . Pati szybko podbiegła , łapiąc mnie za rękę i pękając ze śmiechu ciągnęła mnie w stronę domu .

- Wiesz , która jest godzina ?! 22 jest cisza nocna a ty mi tutaj takie akcje odwalasz - wybuchła śmiechem .
- C-coo ? - za jąkałam się , - jak to 22 ? O 17 miałam odebrać Kamilka , całkiem zapomniałam .. Muszę biegnąć do domu sprawdzić czy jest . Dziękuję ci za wspaniały dzień , do jutra pa - biegłam machając w jej stronę .
- Paaaa krzyczała głośniej ode mnie - jednak opanowała się , bo załapała , że to przed chwilą ona mnie uciszała , że jest cisza nocna , a teraz sama wrzeszczy , widziałam jak się śmiała . Wariatka z niej , ale fantastyczna siostra.
Wbiegłam szybko do domu  , potykając się o próg . Upadłam , ale wiedziałam , że jest już Kamilek bo widziałam buty jego ale także i mamy , bo w końcu drzwi były otwarte . Wstałam i popatrzyłam przed siebie , widziałam wkurzoną mamę , która zaraz wybuchnie niesamowitym gniewem . Powiedziała  wujkowi , żeby zabrał Kamilka do spania , bo już późno . Jak powiedziała tak uczynił . Ściągnęłam buty , zostawiłam torby w pokoju i usiadłam na łóżku . Po chwili usłyszałam wołanie mamy . Zeszłam , przygotowana na to co właśnie będzie się dziać . Teraz to ona przejęła rolę i wywołała tornado .. Podeszła do mnie i powiedziała , żebym usiadła , tak zrobiłam . Ona natomiast zamknęła drzwi tak by Kamilek nas nie słyszał , stanęła parę metrów przede mną :
- Co masz mi do powiedzenia ?! - krzyknęła .
- Wiem , wiem .. Miałam odebrać Kamilka , ale całkiem zapomniałam . Przepraszam , ale byłam z Patrycją na zakupach i po prostu wyleciało mi to z głowy .
- I to tyle ?! - krzyczała dalej . Kamilek z przedszkola wrócił dopiero teraz , siedział tam cały czas z panią , która czekała nie ciebie ! Miałaś go odebrać tylko tyle , czy nie umiesz nawet tego zrobić?
- Przepraszam no , zapomniałam . A co sugerujesz ? Wiem jestem nieodpowiedzialna ale bez przesady co ?! - krzyknęłam .
- Nie takim tonem młoda panno - złapała mnie za rękę . - jestem twoją mamą , trochę szacunku się mi należy ! Przez tę całą Patrycję stałaś się nieznośna ! Buntujesz się , rozumiem , ale żeby być już tak nieodpowiedzialnym !? Nie powinnaś w ogóle się z nią spotykać ! Ma na ciebie zły wpływ .
- Wiesz mamo .. - mówiłam już ze łzami w oczach , oceniała mnie , ale tak na prawdę nie znała . Tak samo Pati . - Ona jest dla mnie ważna ! Rozumiesz ?! To ona mnie podnosi , kiedy ty po mnie deptasz , kiedy ty mną pomiatasz ! Ona mówi , że mnie kochasz , ale nie wiesz jak masz to wyrazić ,   broni ciebie a ty ją tutaj tak bez szczelnie określasz jako zwyrodnialca , który niszczy wszystko ! - krzyczałam . Widzisz , wczoraj mi coś obiecałaś .. Po raz kolejny mnie zawiodłaś . Sądziłam , że dając ci szanse wykorzystasz ją . Ale nie , ty tak po prostu ją odrzuciłaś i zdeptałaś . I co ? Szczęśliwa ? Zadowolona ? Dumna ?! . Teraz czuję jakbym nigdy nie miała matki - popatrzyłam jej prosto w oczy , widziałam żal , ale na prawdę czułam się tak , jakbym nie miała matki . Ojciec , który odszedł zabrał jej połowę , za nim poszła ta dobra , ze mną została ta zła . Po chwili coś zapiekło mnie na policzku , doszło do mnie , że ona tak po prostu mnie uderzyła . Znów nie potrafiła ze mną porozmawiać . Ogromnie bolało , kolejny kolec  , kolejna rana kłuta ..
- I co zadowolona ?! Ulżyło ci ?! Teraz to na prawdę nie mam matki ! Nie mam nikogo . Odszedł ojciec , zabrał starą mamę , zostawił demona ! Rujnujesz mnie , zabierasz wszystko co mam , miłość szczęście , uśmiech ! A weź to sobie , ja niczego nie potrzebuję , już nie - wybiegłam trzymając się za policzek i płacząc wbiegłam do pokoju zderzając się z Pawłem . Zobaczył , to , że mnie uderzyła . Również był zszokowany . Przytulił mnie , powiedział , że na pewno nie chciała mi tego zrobić . Spojrzałam na niego smutna , już nie z uśmiechem jak dawniej . 
- Wiesz zawsze to mówiłeś , zawsze w to wierzyłam , ale teraz jest inaczej .. Wszystko jest już zmienione , a ona to już nie ta stara mama , która kochała mnie , przytulała , wspierała . Ona odeszła . Został tylko po niej ślad w mojej pamięci . Zostało zło . Przepraszam , że tak mówię ale to prawda . Dziękuję za wszystko  - odeszłam do pokoju trzaskając drzwiami .  Wzięłam kartkę , długopis i pisałam :

                        Kochany tato
"Tak wiele bym chciała ci powiedzieć, lecz nie mogę
tak wiele bym chciała ci pokazać, lecz nie mogę
tak bym chciała cię przytulic, lecz nie mogę
dlaczego?
ponieważ nie ma cię tu
opuściłeś naszą krainę za szybko
miałeś tyle do zrobienia w naszej bajce
lecz ten u góry zdecydował,
że miałeś przyjść do niego,
widocznie byłeś mu potrzebny
i wierzę, że mimo mojego bólu, który noszę w sercu
z powodu twego braku bycia razem z nami
masz tam lepiej niż kiedykolwiek mogłeś mieć
teraz pewnie trzymasz miejsce dla mnie
i wierzę, że kiedyś jeszcze się spotkamy
i to czego teraz nie mogę,
będę mogła w dalekiej przyszłości . Kocham cię ." Po czym wstałam , wzięłam zapalniczkę siadłam na oknie i spaliłam to co napisałam . Słyszałam , że jak człowiek za kimś tęskni i nie może pogodzić się z jego śmiercią tak robi . I to na prawdę działa . Dało mi to ukojenie . Usiadłam na łóżku , wzięłam żyletkę i na czarnej ścianie wyryłam , krótki wiersz :
" Wrzask bólu mój umysł roz­darł
Czar­ny Anioł w lus­trze skrzydła swe roz­postarł
De­mon który to­warzys­twem mi był
Długie la­ta w moim ser­cu żył
Wy­budo­wał tam so­bie za­mek z lo­du
Nie­szczęśli­wa ma dusza dos­tar­czała mu chłodu
Przy­jaźń je­go była mi niez­wykle dro­ga
Ra­tował mnie gdy byłam na łas­ce wro­ga
Roz­ma­wialiśmy o śmier­ci naszej no­cami
Ka­len­darzu wy­pełnionym wspólny­mi zbrod­niami
Niena­wiścią do świata zat­ruł duszę mą
Zmienił mnie w damę ok­rutną i złą
Lecz przyz­nać po­win­nam choćbym nie chciała
Że miłość tok­syczna mnie opa­nowała
Cu­dow­ny je­go i mroczny czar
Nie tyl­ko do ser­ca me­go się wdarł
Lecz przyszły i trud­niej­sze dni
Gdy to­pił mnie w mej włas­nej krwi
Chciałam więc odejść i poz­być się go
Chciałam by zab­rał ze sobą swe zło
Błys­ka­wicę ręką więc chwy­ciłam
Światło do życia me­go zwa­biłam
A gdy rozbłysło ono pośród mro­ku duszy
Króles­two lo­dowe zaczęło się kruszyć
Lecz wte­dy ów ból uświado­mił mi
Że kocham z mym Czar­nym Aniołem dni
I choć miłość ta jest tok­syczna i zła
To błagam Aniele nie od­chodź... niech trwa . " 

       Następnie , przecięłam lekko  skórę . Pulsowała , czyli nie chciała tego . Wzięłam odrobinę krwi na palec  , była taka ciemna . Widziałam , że mam w sobie pełno bólu . Tak jak ja cierpiała ona .. Wtarłam w wiersz , który napisałam dodając słowa : Forever alone , What is the pain? Pain is my love, I love the pain, but I hate this love. Rozpłakałam się , chociaż nie miałam już siły dalej płakać , wytargałam  zdjęcia wiszące na ścianie , prócz tych z tatą . Poczułam ogromne ukłucie . Po raz kolejny to ja znowu zadałam ból .. Był on przy mnie  , ten ból , który tak bardzo kochałam . Wiedziałam , że teraz da mi ukojenia , po tym jak napisałam list . Pozwoli zapomnieć . Nienawidziłam tego czasu . Wydawał się tak piękny . Pozory .. Pozory . To boli , cholernie boli . Ta cała kłótnia . Już nigdy nie będę z nią rozmawiać normalnie . Wyjadę .. Zostawię ich samych . I tak jestem dla nich tylko rozpieszczonym człowiekiem .. Zwłaszcza dla mamy . Nie będę im już uprzykrzać życia nieświadomie . Nie będę raniła , zadawała ból . Tak po prostu wyjadę . Położyłam się na łóżku , zawinęłam lekko przeciętą dłoń , płakałam jeszcze głośniej .. Usnęłam . Oddaliłam się w krainę , w której chciałabym być i byłabym gdyby nie Patrycja . Nie zostawię ją . To dla niej dalej będę żyć .


Z perspektywy Mamy :
 Boże .. Co ja zrobiłam ! Uderzyłam własne dziecko .. A-ale ja nie chciałam - jąkałam się . To było tak nagle , jakby ktoś sam podniósł moją dłoń i spoliczkował ją . Zraniły mnie jej słowa , ale miała rację ,. Ona zawsze ma rację , jestem demonem ... Po chwili odwróciłam się i zobaczyłam Pawła . Podbiegł do mnie i mocno przytulił. 
- Nie chciałam tego , j-jaa na prawdę nie chciałam . Płakałam .. - on głaskał mnie i pocieszał .
- Wszystko spieprzyłam , jestem tym demonem , wrednym demonem ! - krzyknęłam .
- Wszytko będzie dobrze , ona cię kocha tak jak ty ją . Wie , że działałaś pod wpływem impulsu.
- Demon .. - szepnęłam do siebie . Chwycił mnie za rękę i prowadził do pokoju . Zatrzymałam się przy drzwiach Mai . Uchyliłam je i spojrzałam w głąb. Widziałam śpiącą ją . Podeszłam i ucałowałam , przeprosiłam . Wiem , że spała , ale uśmiechnęła się . Podniosłam głowę i zobaczyłam co zrobiła .. Ogromny napis na ścianie . Łzy niesamowicie leciały mi z oczu . Wierszyk był taki prawdziwy . Boże .. Ale napis pod spodem .. Zawsze sama , czym jest ból ? Ból jest moją miłością , ale ja nienawidzę tej miłości . Dotknęłam rękoma ust , ścisnęłam aby ją nie zbudzić . Cała drgałam .. Podszedł Paweł i też się rozpłakał . Przytulił mnie i zaprowadził do łóżka . Usnęłam . Tak po prostu ..

Z perspektywy Pawła :
Co te biedne dziecko musiało przejść .. Ten napis , taki prawdziwy , uwieńczony jej krwią . Ona , ona jest po prostu mądrą kobietą , utalentowaną . Jest taka silna , nie poddaje się . Zauważyłem żyletkę u niej , myślałam , że się pocięła , ale ona tylko nacięła skórę by uwolnić całe cierpienie , które ma . Tak mi jej szkoda . Również płakałem , bo jak tutaj nie można płakać ?! Mała istotka , krucha , delikatna , a jednak przeszła o wiele więcej niż my , niż ja , chociaż jestem starszy . Ból i cierpienie ją otacza jak jakaś tarcza .. To po prostu jest smutne . Trzeba coś zrobić , naprawić , pomóc . Chciałbym , żeby jednak na moim miejscu był jej ojciec , aby ją tulił . Świat nie ranił by jej .. A tak , to zadaje cios , po którym zawsze się podnosi , ale on wraca , zawsze silniejszy . Buduje swoją nienawiść , wyżywa się na niej . Kocham ją jak córkę . Nie mogę tego znieść . Zamknąłem oczy i próbowałem usnąć . Słyszałem jak szlocha , obudziła się . Chciałem do niej podejść , ucałować w czoło , przytulić . Ale tego nie zrobiłem . Nie wiem czemu , może tak po prostu bałem się ? Czego ?  W prawdzie sam nie wiem .








-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Więc tak , dziękuję za wszystkie komentarze , w szczególności  za wspaniałe wyrażenie opinii Sami oraz *starligh* . Od tej pory wiem , że mam dla kogo pisać . Przepraszam za błędy . Mam nadzieję , że się podoba . Wyraź siebie w komentarzu .Miałam chwilowo wkurzenie , bo wyłączył mi się komputer , a tutaj działu nie zapisałam . Jak cudownie , że jest opcja edytowania i samo zapisywania tego co się rozpoczęło *o* . Przepraszam was za niektóre powtórzenia . Jak wspomniałam konflikt pomiędzy córką a mamą nie zakończy się . Dalej wam nie opowiem - tajemnica :I . PS : jeżeli jesteś po raz I na blogu to odsyłam cię do bohaterów - oddaję relację tam co czują , jacy są ORAZ do prologu - od , którego to wszystko się zaczęło . A jednak było wybuchowo . Jeszcze bardziej , ale tym razem nie zaczęła Maja , tylko mama nie wytrzymała presji . Tak się zdarza i tak jest.. Szaro , ponuro , ale jest .


Dziękuję : * . 

Amare *o*