Prolog

" Utracone zaufanie, 21 gram duszy
Cały rozsądek, jaki kiedykolwiek miałam… przepadł
Ale ja wciąż oddycham
Poprzez grzmot, i ogień, i szaleństwo
Tylko po to żebyś znów mnie zestrzelił w dół
Ale nadal oddycham!
Czuje to w żyłach, skórze, kościach, ze tracę
Ciebie, mnie, gmatwasz wszelkie powody dla których mam po co żyć.."

 - Kolejny raz kłócimy się .. Czy ty tak po prostu nie umiesz powstrzymać się od wybuchania i zrozumieć to , że ja chcę dla ciebie dobrze? Kocham cię nad życie i zawsze będę kochać - stwierdziła mama podchodząc do mnie , przytulając po raz pierwszy . Nigdy nie chciałam odrywać się od matczynego tulenia , jednak zaraz do mnie doszło to co właśnie powiedziała..

- Taak , łatwo ci jest to mówić wiesz?! - płacząc wykrzyczałam te słowa , odpychając ją od siebie. - Nie zrozumiem cię , tak jak ty nigdy nie rozumiałaś mnie . Nie próbowałaś , nie pragnęłaś... Liczył się tylko Kamil , Paweł ( ojczym ) i praca ! Nigdy nie pytałaś co u mnie , jak w szkole , czy mam jakieś problemy ? Nigdy . A teraz tak po prostu mówisz , że chcesz dla mnie dobrze tak ? Kochasz mnie a jednak po raz kolejny sprowadzasz mojego przyjaciela , który zwie się ból .. Krzyczałam .. Płakałam . Na całe szczęście nie było nikogo w domu , tylko my i tornado rozpędzone z mojej strony . Spojrzałam na nią , miała łzy , słone łzy , te , które ja miewam codziennie ..

- Maju .. chwilowo załamał się jej głos po czym kontynuowała , - to nie tak , Kamilek ma 5 latek ja , ja muszę mu poświęcać czasu więcej niż tobie .. Nie sądziłam , że będziesz myślała , że jestem dla ciebie obojętna . Przepraszam , wybacz mi za te wszystkie złe rzeczy , ale ja nie potrafiłam zacząć z tobą rozmowy , po śmierci twojego ojca już zamykałaś się w sobie , to ty wtedy odtrącałaś mnie .. Chciałam cię chronić , więc byłam surowa . Dlaczego udajesz kogoś silnego - stwierdziła , łapiąc mnie za ręce i patrząc prosto w moje puste , wypełnione goryczą oczy .. - Przecież kochałaś się śmiać , a teraz ? Chodzisz smutna .. Dlaczego zrobiłaś sobie bez pytania te wszystkie tatuaże ? Czy nie sprawiało ci to ogromnego bólu ? - zszokowała mnie , sądziłam , że nigdy o to nie zapyta .. Wykonałam je jakieś 6 tygodni temu , od tej pory nie pytała. Przez chwilę poczułam się chciana. Może nie jestem piątym kołem u wozu? 

Wryłam swój wzrok na podłogę ..

- Wiesz , mamo , te wszystkie tatuaże związane są z ojcem .. Zrobiłam je dla niego . Kwiaty są po to by pamiętał , że jestem jego malutkim kwiatuszkiem. Jego piękne słowa, skierowane do malutkiej dziewczynki: " kwiatuszku kocham cię " ... - uśmiechnęłam się po raz pierwszy .. Napis na mojej dłoni jest również dla niego , zrobiłam to po wypowiedzi babci. Powiedziała , że tatuś często mówił mi : " Wiara jest podstawą życia , bez różnicy w co wierzysz wypełnia twoją duszę , prowadzi do dobra " - rozpłakałam się po raz kolejny ..  - Spytałaś mnie czy mnie to bolało ? Nie.. Zadaj sobie krótkie pytanie czym tak na prawdę jest ból ? Zatop się w jego rozumowaniu.. Być może byłby przyjacielem ? Wrogiem ? Miłością ? Szczerze mówiąc nie znamy odpowiedzi . Niektórzy kochają ból , inni nienawidzą . Gardzą , ale tak na prawdę czują od niego bijące ukojenie . Nie odrzucają , tylko czekają na kolejną dawkę . Upadają , jednak ból ich podnosi , daje siłę do walki . Inni za to przez ból giną . Jak widać ma dobre i złe strony ... Nigdy tak na prawdę nie wiadomo kiedy do ciebie zajrzy ból . Wówczas przekonasz się jak ty go postrzegasz . Dla mnie od dzisiaj jest przyjacielem kroczącym obok mnie , dodający silnej woli , chęci życia . Przyjaciół nie ma , są tylko robociki na sprężynce , którzy mają zakodowaną przyszłość . Nie żyją spontanicznie . Ból żyje . Przecież to on napływa spontanicznie , dodaje adrenaliny - nabrałam powietrza i tak po prostu chwilowo opanowałam łzy .

 Chwila ciszy , wpatrywałyśmy się sobie nawzajem .. To była nasza pierwsza szczera rozmowa . Po 5 minutach przerwała : 

- Mai , przepraszam , sądziłam , że zrobiłaś je spontanicznie razem z Patrycją . To było coś pięknego , to co powiedziałaś o bólu . Przepraszam cię za wszystko , wybacz mi , błagam cię tylko o to - płakała , nienawidzę zadawać bólu innym , a teraz co zrobiłam ? Zadałam rany kłute osobie , na której najbardziej mi zależało . Spojrzałam na nią , przez płacz nie mogła nabrać powietrza , strasznie mnie to bolało . Uświadomiłam , że teraz nie przyszedł do mnie ból , który kochałam , ale ból , który zabijał od wewnątrz . Cała drgałam . Musiałam coś powiedzieć , nie mogłam tak jak zawsze wybiegnąć z domu bez słowa. Ojj nie teraz , gdy widzę jej prawdziwe łzy , te matczyne , troskliwe łzy . Uśmiechnęłam się do niej , otarłam łzy przytulając się jednocześnie i powiedziałam :

- Często wracam myślami do tego , co się wtedy stało , pamiętam jak stałam nad trumną taty , trzymając ciebie za ręce , płakałaś tak jak teraz .. Tak prawdziwie . Pamiętam jak nachyliłaś się nad trumną , ten ostatni raz pocałowałaś tatę , a mnie przytuliłaś i powiedziałaś , że tatuś idzie do nieba , tam będzie mu dobrze . Teraz zaśnie i już go nie będzie , ale nie załamuj się , nie płacz . Będzie cały czas spoglądał na ciebie z nieba , o tam z góry , pokazywałaś mi wtedy niebo , bezchmurne niebo . Puściłam twoje ręce wtedy , podbiegając do niego , łapiąc za ręce i krzycząc , żeby o mnie nie zapomniał , że kocham go nad życie , żeby spał już tak jak mówi mamusia , że spotkamy się .. Zdziwiłam cię wtedy , wiem .. Miałam skończone 2 latka , a już pokazałam ci swoją dojrzałość. Ukazałam, że ufam tobie tak jak teraz . A dzisiaj ? Dzisiaj znów czuję ten ból i niepokój . Wracam do tych rozmyślań tylko po to , by znów poczuć ile ty  dla mnie znaczyłaś i nadal znaczysz Mamo ..  Wybaczam ci .. Zawsze wybaczałam . To ja powinnam cię przeprosić , że byłam taka oschła . Jestem samolubna , niecierpliwa , wybuchowa . Popełniam błędy , tracę kontrolę nad sobą i czasem jestem trudna do zniesienia , ale taka już jestem . Przepraszam cię za to i kocham cię nad życie !! - wtulona w nią popatrzyłam się na nią , ucałowałam w policzek . Ona podniosła dłoń , otarła moje łzy - kocham cię wypowiedziała po czym przytuliła mnie najmocniej jak tylko mogła . Teraz będzie już dobrze . 

moja norka - .  kochałam ten pokój za to jak wyglądał .  Cała ściana obklejona fotografiami z dzieciństwa . Zabrałam , ze ściany jedno zdjęcie , na którym byłam uśmiechnięta z mamą i tatą , przyłożyłam ją do piersi i usnęłam .- Wiem , wiem  - oznajmiłam . Oderwałam się od niej , uśmiechnęłam i poszłam do pokoju .. Mieliśmy duży dom , wchodząc po ogromnych schodach spojrzałam w jej stronę , uśmiechała się tak samo jak ja . Wiedziałam , że od tej pory będzie między nami dobrze , pokaże jej , że kocham ją tak jak mówiłam . Otworzyłam klamkę od pokoju i ukazała się

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Łiii , to już prolog , coś się mi wydaje , że jest taki no zwyczajny . Ugrh , nie dałam z siebie wszystkiego .. Przepraszam , jutro naprawię błąd tym , że dodam rozdziałek I . Ojj będzie się działo , ale już nic z tak WYBUCHOWEGO JAK TUTAJ . Wiedz , że jeden komentarz , daje mi pałera , do napisania rozdziału , także są miło widzialne . Dziękuję wam bardzo za nie . Pozdrawiam KWIATUSZKI :*