14 : Wstaje nowy dzień a z nim nowe koszmary

" Delikatny płomień przemija
  w nieszczęściu
  i kiedy nasze serca się spotykają
  Wiem, że widzisz

  Nie chcę się bać,
  Nie chcę umierać za każdym razem gdy próbuje odetchnąć
  Jestem zmęczona tym odrętwieniem
  Czuję ulgę jedynie kiedy
  Się tnę

  Może wydaję się szalona
  albo strasznie nieśmiała
  a te blizny nie byłyby ukryte
  Jeśli tylko potrafiłbyś patrzeć mi w oczy
  Czuję się tu samotna i zimno mi
  Chociaż nie chcę umrzeć
  Jedyne, co może mnie znieczulić zabija wszystko wewnątrz mnie

  Nie chcę się bać
  Nie chcę umierać za każdym razem gdy próbuje odetchnąć
  Jestem zmęczona tym odrętwieniem
  Czuję ulgę jedynie kiedy
  Się tnę
  Ból
  Nie jestem sama
  Nie jestem sama

  Nie jestem obca
  Nie, jestem Twoja
  Okaleczona gniewem
  I łzami stale dozującymi ból

  Ale nie chcę się bać
  Nie chcę umierać za każdym razem gdy próbuje odetchnąć
  Jestem zmęczona tym odrętwieniem
  Odczułam ulgę dopiero kiedy
  Kiedy się pocięłam"



Z perspektywy Patrycji : 

         Obudziłam się przy boku Danielle, która smacznie spała. Moje ciało nadal drżało - a ja pamiętałam co się wydarzyło. Ten sen, był taki.. Dziwny. Dlaczego widziałam umierającą siebie? Kim byli chłopcy, którzy również płakali, mimo, że mnie nie znali, ponieważ pierwszy raz ich widziałam. Zdaję sobie sprawę, że para, która również była obecna to zapewne moi biologiczni rodzice. Na prawdę aż tak przejęli się faktem, że może mnie już nie być? Odchodzę w zapomnienie, a jednak tyle osób mnie otacza - pamiętają, że istniała dziewczyna, która raniła nie tylko siebie ale całe otoczenie. Chciała wszystko zmienić lecz dała ostatni dech. Dech, który na zawsze odmieniłby ich życie. Potrafili by kroczyć przez świat z myślą, że ktoś ważny odszedł? Co by było z Majką, przecież wrzeszczała, że się zabije - ona jest do tego zdolna. Zawsze tworzyłyśmy duet - tylko ja i ona. I teraz miało by zabraknąć jej drugiej połówki? Widziałabym jej tułaczkę i nie mogłabym jej zapobiegnąć.. Sama nie umiałabym istnieć gdyby nie Maja Homles - kochana przeze mnie osoba, która jako jedyna myślami przewierca mnie na wylot. Człowiek, który zna mnie lepiej niż ja - przecież ona jest moim dopełnieniem.  Ciągle jest, pomimo tego, że straszna chwila dla nas nastąpiła. Ciemność przykryła całe szczęście - już nie ma tych gwiazd, które rozświetlałyby nicość. Chciałabym odgonić przeszłość by żyć teraźniejszością i nie rujnować przyszłości - ale boli, cholernie boli moja bezsilność. Nie potrafię, nie chcę wymazywać do końca przeszłości albowiem są jeszcze chwile, te najpiękniejsze, najwspanialsze, które ukazują się by tylko ich nie pominąć. Cicho wstałam kierując się do szafy - na moje szczęście dziewczyna tylko obróciła się na przeciwny bok. Wyjęłam czarny t-shirt na

cieniutkich ramiączkach, który sięgał mi do pępka, spodenki pod kolor podkoszulka tak jak tenisówki. Zabrałam jeszcze jakieś dodatki i torebkę, ponieważ chcę dzisiaj wyjść pozwiedzać. Oczywiście nie teraz, gdyż trochę czasu pragnę pobyć z Peazer. Ruszyłam do łazienki i wzięłam prysznic. Chłodne krople wody spływały po moim ciele, gładząc je ale również wzbudzały dreszcze, które mimowolnie ukazywały się. Założyłam przygotowany wcześniej zestaw, związałam włosy w kucyka. Oczy znowu podkreśliłam grubą warstwą kredki.
Dzisiaj muszę załatwić sprawę z Majką, chcę aby mi wybaczyła. Strasznie ciekawi mnie ten chłopak. Czy oni są razem ? A co jeśli mnie już nie potrzebuje i po raz kolejny namieszam jej w życiu? Mówiąc, że nie ryzykując - ryzykujesz jeszcze bardziej. Przeraża mnie fakt, że coś pójdzie nie tak - aczkolwiek tego wyjścia nie można wykluczać. Ona może na prawdę być szczęśliwa z tym kimś. Ten ktoś mógł mi skraść przyjaciółkę - wszystko mi się trochę miesza.. Boję się samotności, przeraża mnie sama myśl o niej.. Zeszłam do kuchni i przyrządziłam śniadanie - naleśniki. Uwielbiam je, tak jak Majka czy Dan. Po chwili na dół zeszła gotowa lokatorka.
- Nie śpisz ? - spytała gładząc bujną czuprynę.
- Nie - krótko odpowiedziałam. Usiadłyśmy do stołu, podsunęłam jej talerz ze śniadaniem, na co ona momentalnie się uśmiechnęła dziękując. Spożywałyśmy w ciszy - prawdę mówiąc nie wiem dlaczego ona nastała, przecież mamy sobie tyle do powiedzenia. Przez tyle lat się nie widziałyśmy a teraz mamy milczeć?
- Przepraszam - spuszczając głowę powiedziałam. Widziałam jak spogląda na mnie zdziwiona ale i smutna. Ona dobrze wie co się wydarzyło w nocy a mi jest tak strasznie głupio, że przeze mnie musi zrywać nocki. Dobrze wiem, że bywa zmęczona po próbach - jeszcze ten mój cyrk. Mogłam przeżywać to sama, nie musiała ale jednak martwiła się - są plusy w tych minusach..
- Przecież nie masz za co - kończąc jeść wstała, podeszła do mnie, obejmując ramieniem.
- Mam.. Ciężko pracujesz, te treningi cię wykończają, do tego ja zwalam ci się na głowę. Mój sen pewnie cię przeraził .. Nie chciałam - czułam się winna. Czemu? Bo nie powinnam obarczać ją problemami, na dodatek własnymi..
- To sama radość goszcząc cię tutaj. To, że miałaś koszmar nie znaczy, że mam być na ciebie wkurzona. Byłabym głupia, gdybym tak postąpiła - wiem dobrze co ci się śniło, gdyż krzyczałaś na głos, a reszty się domyśliłam. Kocham cię i będę z tobą.. Czy tego chcesz czy nie będę - ucałowała mnie w czoło.
- Dziękuję - uniosłam głowę patrząc jej prosto w oczy , - Dziękuję ..- kontynuowałam uśmiechając się. Kędzierzawa usiadła na swoim miejscu, popijając sok.
- Może tak wybrałybyśmy się dzisiaj gdzieś ? - zapytałam.
- Z miłą chęcią poszłabym.. Niestety mam kolejną próbę, bo jutro jedziemy na ważny występ i musimy się przygotowywać. Przepraszam cię.. Ale następnym razem pójdziemy do najlepszej knajpki jaką znam !  Do  Nandos !!- podniecona krzyknęła.
- Nie szkodzi. Słysząc twój entuzjazm ta knajpa musi być rewelacyjna.
- Oj jest - pokiwała głową.
- Właśnie jak z tańcami? W końcu robisz to co kochałaś - ucieszona klasnęłam. Na prawdę rozpierała mnie duma i euforia, że moja przyjaciółka spełniła marzenie. Przynajmniej jedna z nas, w prawdzie to już chyba dwie. Również miałam, niestety zaprzepaściłam - ale nic straconego, jeszcze do tego dojdę.
- Wspaniale, widzisz tobie też się uda, wystarczy uwierzyć i walczyć - odparła. Ma rację.. Walcząc pokonamy wszystkie kręte drogi - zwyciężymy.
- Przepraszam cię ale muszę się już szykować do wyjścia.
- A kiedy wrócisz ? Może przygotować ci jedzenie ? - sądzę, że to dobry pomysł, ponieważ gdy wróci nie będzie miała siły na cokolwiek, więc wszystko byłoby gotowe. A dla mnie to nie problem.
- Dziękuję ci, ale zjem na mieście - uściskała mnie i poszła do pokoju. Pozmywałam naczynia, ogarnęłam trochę kuchnię i usiadłam w salonie by coś obejrzeć. Gotowa Danielle opuszczając mieszkanie ucałowała mnie w policzek i położyła swój laptop. Swojego nie wzięłam, widzę, że się domyśliła. Włączyłam go i postanowiłam wejść na Facebooka - niestety nikt znajomy nie siedział, więc wylogowałam się. Zaczęłam oglądać różne zdjęcia czytając przy tym wiersze, cytaty. Zwiedzałam tumblra - nawet tego, który miał mroczną grafikę. Nie przerażał mnie lecz wiele objaśnił. Spoglądnęłam na zegarek, który wskazywał 14:00. No to się nieźle zasiedziałam. Wyłączyłam sprzęt, wzięłam komórkę i wyszłam pozwiedzać. Strach przed zagubieniem się dawał siwe znaki, gdyż każde mijane miejsce próbowałam dokładnie zapamiętać. Doskonale wiedziałam przy tym, że dobrze orientuję się w miejscach jednak przezorny zawsze ubezpieczony. Wędrowałam tłocznymi uliczkami, gdzie każdy spoglądał na mnie jakbym była nie wiadomo kim. Czułam się jak nowa w szkole. Idziesz sobie spokojnie korytarzem, nie szukasz zaczepek aczkolwiek ktoś sam do nich cię prowokuje. Wszyscy spoglądają tylko i wyłącznie na twoją osobę, tak jakbyś wyróżniała się z tłumu. Dotychczasowe królowe w szkole schodzą na drugi plan - tylko one próbują nie zwracać na ciebie uwagę a w myślach tak na prawdę pragną twojej śmierci. Byś tylko szybko opuściła te miejsce aby one na nowo stały się centrum zainteresowania - to w jaki sposób ciebie się pozbędą nie jest ważny. Ważna jest tylko skuteczność - raz a dobrze. Wstąpiłam do niedużej kafejki, którą otaczała bardzo ciepła atmosferę. W wewnątrz znajdowały się czteroosobowe stoły, na których postawione były wazony z kwiatami. Wysokie krzesła z koronkowego materiału, które idealnie komponowały się z beżowo-białą ścianą. Na środku był ogromny, kryształowy żyrandol, który przykuwał uwagę. Kryształy rozświetlały lokal wprawiając w zachwyt. Zajęłam miejsce blisko okna, ponieważ lubiłam wpatrywać się w idących ludzi. Zastanawiać się nad tym co czują, czy potrzebują pomocy czy może są zbyt szczęśliwi? Wydarzy się coś, co zrujnuje ich dotychczasowe marzenia? A może tak nieprzemyślana miłość wpakuje się do nich zabijając? Być tak nieostrożnym jak ja, zostawić wszystko co miałam najlepsze dla tego jedynego, który okazał się palantem. Uwielbiałam jego zapach perfum, mimo że był zbyt mocny.. Kochałam ten stan, gdy on tak po prostu przychodził wieczorami, obejmował ramieniem i małym gestem dawał do zrozumienia, że przy nim jesteś bezpieczna. Ale czy tak było? Zbyt szybko zakochujemy się, nie wiedząc co nas czeka - a miało być tak pięknie.. Miał być moim bohaterem, moim stróżem.. Całować go codziennie rano na powitanie, przytulając przy tym. Cieszyć się kolejnym dniem, który byłby najwspanialszym momentem twojego życia..
- Dzień dobry. Może coś podać? - z rozmyśleń wyrwał mnie głos kobiety.
- Poproszę sok jabłkowy, dziękuję - odpowiedziałam. Obserwowałam jak radosna rudowłosa odchodzi. Była wyjątkowa, nie przez swoją uprzejmość lecz charakterystyczną twarz, która promieniała miłością wobec bliźnich. Piwne oczy, z których można było wyczytać całą prawdę o niej. Rzadko kiedy spotykamy ludzi, którzy samym wyglądem wywierają dobre wrażenie. Po chwili wróciła z sokiem, uśmiechając się położyła i poszła do następnych klientów. W pomieszczeniu było strasznie tłoczno, pełno nastoletnich dziewczyn, chłopców w moim wieku i on - chłopak ze snu. Nie powiem wystraszyłam się gdy go ujrzałam, ale nie dałam po sobie tego znać. Zielonooki z uwagą się mi przyglądał. Czułam się nie komfortowo, ponieważ nawet nie spuszczał wzroku gdy ja piorunowałam go swoim. Nie należę do dziewczyn, które skaczą z radości widząc jak jakieś ciacho spogląda na nie. Nie lubię, gdy ktoś nieznajomy patrzy się na mnie - nigdy nie wiadomo co sobie myśli. Nie wiemy czy ma dobre intencje, czy może pragnie nas tylko wykorzystać? Nadal samotnie siedział obserwując każdy mój ruch - pomału zaczynał mnie irytować. Nie wiem dlaczego wszystkie zgromadzone dziewczęta spoglądały na niego jak na bóstwo. Nie widzieli nigdy mężczyzny? W jego kierunku szła brązowowłosa dziewczyna, ubrana w luźny biały sweterek, ciemne jeansy wraz z koleżanką, która miała bardzo mocny makijaż. Być może również nie miałam łagodnego, ale ona to już chyba przesadziła, no chyba, że nie ma lusterka. Powieki wymalowane na różowo, podkreślone diamentową, czarną konturówką. Mnóstwo różu na policzkach, usta pomalowała jaskrawym kolorem by pasował do całości. Założyła białe szpilki, mini pod jej kolor oraz różową bokserkę - laleczka barbie. Zaśmiałam się słysząc jak swoim piskliwym głosikiem oznajmia mu, że go strasznie uwielbia, prosząc przy tym o autograf. Pewnie jest kimś znanym - jakoś ja nigdy o nim nie słyszałam. Jednak nie krzyczałabym tak jak ona, ponieważ nie można kogoś wielbić nie poznając go. Najwyraźniej usłyszeli mój donośny śmiech, gdyż spojrzeli w moją stronę. Dziewczyna złowrogo spojrzała, a lokers był zmieszany. Nie wiedziałam czym. Przecież tylko się śmiałam bo ta sytuacja mnie bawiła. Nagle do lokalu wszedł wysoki brunet w bluzie i full capie. Spostrzegłam, że ma w uszach tak zwane tunele, a ja po prostu byłam ich zwolenniczką i lubiłam wpatrywać się w nie. Niektóre mają ciekawe kształty - sama osobiście mam 3 milimetrowy tunel i często noszę czarny kieł, który idealnie mieścił się w takiej szerokości. Ciemnooki rozejrzał się poszukując jakiegoś wolnego miejsca. Wybrał moje, gdyż z uśmiechem na twarzy dosiadł się, pytając wcześniej czy może. Wyraziłam zgodę albowiem to dobra okazja by kogoś poznać. Oprócz Danielle nie znam tutaj nikogo. Zamówił naleśniki z sosem truskawkowym i sok jabłkowy - uniosłam kąciki ust, ponieważ było to moje danie. Idą gdzieś wybierałam tylko to, więc przypomniałam sobie wszystkie momenty z Majką. To z nią często plątałam się po knajpach.
- Mam coś na twarzy ? - uniósł brew.
- Nie.. Po prostu wybrałeś danie, które jest moim faworytem.
- Przeznaczenie - zaśmiał się. Ruda po 20 minutach podała mu jedzenie, które w mgnieniu oka pochłoną. Jeszcze nie widziałam by ktoś tak szybko jadł. No cóż każdy ma jakiś talent, jego jak widać jest pożeranie.
- Jesteś stąd? - kończąc jeść spytał.
- Nie. Przyjechałam do przyjaciółki z Polski. A ty ?
- Jak widać tak - ukazał rząd białych ząbków.
- Josh, miło mi
- Patrycja, mi również - uścisnęłam wyciągniętą dłoń. Rozmawialiśmy przez dłuższy czas śmiejąc się przy tym. Widziałam jak zazdrosny prześladowca zerka na nas, przecież nie znam go, więc czemu tak się zachowuje? Dowiedziałam się wielu faktów o brunecie. Jest o rok starszy, mieszkał w Polsce lecz przeprowadził się tutaj z rodziną, ponieważ chcieli o czymś zapomnieć ale nie potrafią. Widziałam, że to trudny temat dla niego, że przeżywa to więc nie pytałam co się stało. Strasznie dużo rzeczy nas łączy - tak jak on uwielbiam deskorolkę, fotografię czy właśnie naleśniki. Na podwórku powoli się ściemniało, czyli również i tutaj się zasiedziałam. Zostawiłam pieniądze na stole i gdy już miałam odchodzić w oczy rzuciła mi się fotografia, która widniała u jego portfelu. Bez wahania wzięłam go do ręki, wyjęłam rzecz i aż musiałam sobie usiąść. Zdjęcie przedstawiało brązowowłosą dziewczynkę w wieku trzech lat. Miała dwa warkoczyki i piegi na twarzy - przecież to byłam ja.
- Skąd to masz? - spytałam zszokowana. On tylko wyrwał mi zdjęcie, chowając je na miejsce.
- To jest moja siostra - odparł smutny. Po policzkach zaczęły spływać łzy. I teraz pojęłam wszystkie fakty. To on jest moim bratem, to oni mnie zostawili. Przecież jest podobny do mnie, więc jak mogłam nie skojarzyć.. Lubi wszystko to co ja, bo mamy wspólne geny.
- Czemu płaczesz? Stało się coś? - zakłopotany odparł.
- Na zdjęciu jestem ja. To wy mnie zostawiliście by zacząć na nowo żyć. Bo po co rodzicie mieli by krzątać sobie mną głowę?! - krzyczałam. Wszystko się we mnie gotowało. Wiem, że nie powinnam, ale ciśnienie momentalnie mi się podniosło. On jeszcze się pyta co się stało? A jak mam niby zareagować widząc pierwszy raz na oczy brata. Miałam tutaj odpocząć a z syfu przeniosłam się do coraz to większego.
- Ale jak.. Przecież.. - patrzył w głąb moich oczu. Nie powinien.. To zły ruch, bowiem w nich skrywam swoje uczucia. To co nie można ode mnie usłyszeć można wyczytać z oczu. Pomimo tego, że były zalane łzami można było w nich zauważyć ból jaki dotąd czułam. Brązowooka dziewczyna, która udawała silną kobietę, którą nic i nikt nie może złamać. Tak na prawdę miała serce delikatne jak z papieru i sztuczny uśmiech. Łzy, przy których inni myśleli, że są ze szczęścia, naprawdę były z bólu. Wszyscy patrzyli na to jak się zachowuje. Gdyby popatrzyli w jej oczy zobaczyliby smutek jakiego nigdy dotąd nie widzieli. Strach, jakby gonił za nią bandyta z nożem i ta bezradność, która doszczętnie ją niszczyła. Każdy wzrok był zawieszony na nas, nawet tej sławy. Patrzyli na tę całą sytuację i za pewnie wszystko słyszeli, gdyż nie kryłam zdenerwowania. Wybuchnęłam niczym dynamit, rozsadzając tylko swoje uczucie. Czułam jak łzy coraz mocniej cisną się, biłam się z myślami - mogłabym nawrzeszczeć na niego, że są egoistami, gdyż zostawili mnie. Nie był niczemu winien, on był dzieckiem, nie ponosił odpowiedzialności. Kolejna fala łez spłynęła po policzku, zostawiając czarną smugę. Zszokowany "brat" patrzył na mnie z żalem, współczuciem - jak inni. W mgnieniu oka przetarłam zapłakane oczy, pędem wybiegając z lokalu. Widziałam jak kędzierzawy uniósł się w moim kierunku, jednak Josh go wyprzedził i złapał mnie parę metrów od miejsca, które mogłam ominąć szerokim łukiem. Przytulił do siebie i gładził po włosach, nie opierałam się, bo byłam tym wszystkim zmęczona. Starczyło mi siły, by go lekko odepchnąć od siebie. Nie chciałam przywiązywać się do takiej bliskości, niedawno odczułam jej skutki, nie chcę by te demony powróciły.. Boje się kolejnej straty, kogoś ważnego..
- Czemu taka jesteś ? - zapytał chwytając moją dłoń.
- Jaka ?
- Udajesz twardą i szczęśliwą ale na prawdę nie dajesz sobie rady i płaczesz - nie powinien tak mówić, nie zna mnie. Ale.. ma rację. Trafił w mój czuły punkt.
- Bo nauczyłam się, że bycie sobą to za mało - spojrzałam prosto w jego zaszklone oczy, ścisnęłam mocno dłoń i odeszłam. Stał tam, wpatrując się jak odchodzę.. Na zawsze? Czując wibracje wyciągnęłam komórkę - 10 nieodebranych połączeń. Nie sprawdzałam kto je wykonywał, z całych sił rzuciłam komórką o drzewo - na czymś musiałam się wyżyć a nie chcę od nowa powracać do cięcia się.

Ale to ci daje ulgę ! - moja podświadomość szeptała.
-Nie - krzyknęłam sama do siebie.
Jeden prosty ruch, oderwiesz się wszystkiego.
-Nie - po raz kolejny zaprzeczyłam, chociaż prawdą było, że bardzo potrzebowałam tego przyjaciela.
Cięcie
Cięcie
Cięcie 

  Słowa te rozsadzały mi głowę. Coraz to głośniej wrzeszczały... Chwyciłam się za skroń, która pulsowała. Nadal słyszałam te szepty. Oparłam się o mur i masowałam obolałe miejsce. Po chwili odczułam ukojenie, wszystko odeszło, prócz słów. Wyjęłam lusterko i poprawiłam makijaż. Zapadł mrok, światło lamp ukazywało cienie różnych ludzi. Wędrowałam do domu, gdy nagle zauważyłam idącą w moją stronę Majkę, nie samą. Razem z nią podążał mężczyzna ze snu. Przystanęli na chwilę, on objął ją ramieniem i pocałował. Stałam jak wryta przyglądając się wszystkiemu. Byłam na tyle blisko, że wszystko widziałam i słyszałam - niestety oni nie widzieli mnie, bo ciemność przykryła moją "kryjówkę".
- Przepraszam - odsunął się od niej szybko. Dziewczyna spoglądnęła na niego, położyła dłonie na policzkach. Przybliżała się powolnym krokiem aż w końcu po raz kolejny złączyła ich usta. Mulat położył dłonie na jej biodrach.
- Wiesz, że nigdy Cię nie zostawię? - przerywając pocałunek powiedział.
- Wiem, a dlaczego? - spytała uśmiechnięta.
- Bo jesteś moim tlenem, a bez niego nie da się żyć... - oparł swoje czoło o jej wpatrując się głęboko w oczy. Zrobiło mi się smutno - nie dlatego, że znalazła swoją miłość. Zawsze pragnęłam dla niej jak najlepiej, ale kiedyś obiecała mi, że gdy spotka na swojej drodze tego jedynego, powie mi wszystko. Nie powiedziała, bo przecież się pokłóciłyśmy - smutno mi również dlatego, że była i moim tlenem. Jako jedyna przyjaciółka pozwalała oddychać, a skoro bez tlenu nie da się żyć, to.. Ruszyłam

w ich kierunku z nadzieją, że Majka mnie rozpozna. Jednak wraz z chłopakiem tylko zarzucili wzrok na mojej osobie i poszli w swoim kierunku. Odwróciłam się przodem do nich, ale oni kroczyli przed siebie, trzymając się za ręce. Wiem, że było ciemno, ale mogła poznać mój najmniejszy krok, gest.. Moje zachowanie, przecież znamy się tak długo.. Nastał nowy dzień a z nim nowy koszmar. Kolejna rozpętana burza, a niby po niej nastaje tęcza. Głupie gadanie.. I gdzie jest dla mnie tęcza co? Gdzie jest tęcza nadziei, miłości do mnie? Przyjaźni, poczucia, że jest powód by żyć.  Codziennie rano wstawać uśmiechając się przez łzy? Prawdziwą męką jest życie w tym świecie. Sądziłam, że przyzwyczaiłam się do samotności, jednak ona nie bierze jeńców - zabija albo daje wolność. Weszłam do ogromnego domu, w którym teraz posiedzę sobie sama. Jeszcze Dan jutro wyjeżdża, będę zdana tylko i wyłącznie na litość demonów, które kumulują swoją siłę w stosunku do mnie. Wiedzą, że się poddałam, widzą, że nie mam siły walczyć. Bezsilne dłonie opadają jak moje ciało. Zostawiłam torebkę w salonie, pobiegłam do pokoju i rozsiadłam się na łóżku. Gdy kręcono włosa pokazywała mi mieszkanie widziałam w jej pokoju fortepian - dawniej kochałam na nim grać. Weszłam do fioletowego pomieszczenia i usiadłam przed instrumentem. Zaczęłam grać lecz na początku mi nie szło - wyszłam z prawy.. Ale tego się nie zapomina, nie można.. Opuściłam głowę by na nowo ją unieść. Zaczęłam grać pierwsze dźwięki po chwili śpiewając.
        
  Muzyka:            

" Leave me out with the waste
  This is not what I do
  It's the wrong kind of place
  To be thinking of you
  It's the wrong time
  For somebody new
  It's a small crime
  And I've got no excuse

  Is that alright?yeah.
  Give my gun away when it's loaded
  Is that alright?yeah.
  If you don't shoot it how am I supposed to hold it
  Is that alright?yeah.
  Give my gun away when it's loaded
  Is that alright?yeah
  With you..."


Łzy zalewały moje policzka.  Nie potrafiłam dalej śpiewać, gdyż brakowało mi powietrza, którego tak ciężko łapałam. Z każdą kolejną siłą sapałam głośniej, obróciłam się. Nagle zauważyłam kobietę. Miała takie smutne oczy. Patrzyła przed siebie pustym wzrokiem. Serce miała wyciągnięte na dłoni. Było małe, kruche, z licznymi bliznami. Ledwo biło. Dziewczyna wyciągnęła rękę, pokazując mi swoje serce. Krzyczała że jest takie przeze mnie, że to ja i moja naiwność zabija jej duszę. Płakała. Ramiona jej drżały, serce- powoli pękało na pół. Wtedy uświadomiłam sobie, że 
patrzę w lustro.. Wróciłam do swojej norki i ułożyłam się wygodnie na łóżku. Nadal przed oczami rozpamiętywałam moment, w którym to Maja Homels, moja kochana osoba, którą traktowałam jak siostrę nie poznaje mnie. Może to przez ten makijaż? Może przez kolor włosów? A może tak po

prostu nie potrzebuje mnie? Zamknęłam oczy, podkuliłam nogi i zaczęłam się bujać.
 
Nie potrzebujesz mnie..
Nie potrzebujesz .. 

  Gwałtownie w środku nocy otwieram rozpaczliwie smutne i spuchnięte oczy, spontanicznie podnosząc się wraz z przyśpieszającym oddechem. Siadam na łóżku opierając ciało o ścianę, a swoje kolana tulę do siebie, lekko się kołysząc, niczym opuszczone dziecko. Czuję chłód, zaczyna brakować mi powietrza, a po plecach przechodzą mi ciarki. Z zagryzionych warg szepcze przekleństwa, krzyczę z bólu, próbując się uspokoić. Papierosy wypadają mi z trzęsących się rąk. Nagle wszystko ustaje. Słyszę tylko mój oddech i deszcz uderzający w szyby. Czuję łzę spływającą po moim policzku, którą szybko wycieram wmawiając sobie, że jestem silna. Stoję wpatrzona w lustro, mając nadzieję, że to tylko lustrzane deformacje, że to nie jestem prawdziwa ja. Proszę zapewnij, że każde kłucie w klatce piersiowej ma jakieś znaczenie, że ten cholerny ból ma sens. Powiedz, że miliony szpilek wbijanych w mięsień mego serca, nie są karą.. Boże.. Błagam.

 

---------------------------------------------------------------------

Dział jednak ukazał się wcześniej, ponieważ stwierdziłam, że perspektywę Majki ( relację z randki ) dodam w dziale 15. Po prostu będzie o niej opowiadać Danielle i wówczas się wszystkiego dowiecie. Nie zabijcie mnie za kolejny smętny dział - przepraszam, ale muszę tak postąpić, gdyż no.. - nie zdradzę. 

Jak widać Patrycja poznała brata. 

Kim był waszym zdaniem chłopak w kafejce? Czyżby coś czuł do Pati? 

O dalszych losach bohaterów przekonacie się w kolejnych postach.

Postaram się dodać perspektywy Harrego, Zayna - oczywiście również Josha by jakoś wytłumaczyć wam jeszcze całą tę sytuację. 

Przepraszam za błędy, które mi umknęły.

Oczywiście dziękuję za wszystkie wspaniałe opinie, za tyle odwiedzin i za te cudowne rozmowy na gg - na prawdę cieszę się, że są tak wspaniali ludzie.

Zapraszam do komentowania, zaobserwowania czy zagłosowania w ankiecie - cieszyłabym się ogromnie, gdyż wiedziałabym, że moje starania i czas poświęcony na pisaniu nie idzie na marne.