8 : Nie ma Cię i nie wiem już gdzie jesteś, ale dobrze, że nie wiesz co u mnie bo pękło by Ci serce

" Czasem zrozumieć to wszystko jest tak trudno
  i ciężko sobie wmówić, że życie jest próbą,
  że ktoś ułożył ten plan precyzyjnie,
  kiedy odchodzą szybko Ci, którzy żyli tak niewinnie.
  Co boli? To, że musisz tkwić bezczynnie.
  W faktów niewoli, w wiecznym memento mori,
  wyrzucam smutek, zostawiam pamięć o nich.
  Twarze z przeszłości, duchy, których nie chcę wygonić.

  Twarze z przeszłości spacerują po mej głowie,
  Twarze, o których nie chcę i nie umiem zapomnieć.
  Niektórych spraw nigdy już nie będę mógł zmienić,
  z nie wszystkimi byliśmy do końca rozliczeni.
  Za mało odwagi by czasem wprost coś powiedzieć,
  ale ambicja brała górę, by zostawić to dla siebie,
  A dziś za późno, nie umiem tak głośno krzyczeć,
  żebyście tam gdzie jesteście mogli mnie usłyszeć.
  Co prawda wspomnień nikt nie może mi odebrać,
  ale i tak boli, że nie możecie być tu i teraz
  i chodzić ze mną razem po krętych losu ścieżkach,
  pocieszać po porażkach, cieszyć po zwycięstwach.
  Razem tak wiele, choć obiektywnie prawie wcale,
  ale piękna była każda chwila spędzona razem
  Odkładam 2HB, gaszę światło, kończę frazę
  i wychodzę na spacer, tym razem sam przez Warszawę "






         Mam wrażenie, że moje życie to ruiny, powoli sypiące się u moich stóp. Za każdym razem podnoszę nowo upadłą część, próbując zapełnić powstałą pustkę, jednak to nigdy nie będzie wyglądało jak nietknięta konstrukcja. Może inni nie widzą zmian, ale ja zawsze będę wiedziała, że właśnie w tym miejscu zniszczone zostały fundamenty, na których powstało podobieństwo poprzedniego istnienia, jednak już nie tak solidne. Słyszysz? To dźwięk rozpadającej się egzystencji. Dźwięk bólu, cierpienia i przegranej. Szczęśliwi tego nie rozumieją. Patrzą i szepcą: "Dlaczego płacze? Przecież jej oczy wciąż mają tę samą czarną barwę. Włosy nadal posiadają dar wydobywania z siebie blasku. Jej usta wcale się nie zmieniły, wciąż mogą tworzyć ten sam uśmiech"  Mylą się. Wszystkie organy w moim ciele uległy autodestrukcji. Nie jestem już człowiekiem, choć wciąż oddycham. Wciągam w płuca ból dnia codziennego. A serce? To tylko element gruzowiska, zwanego życiem. Czy znasz to uczucie kiedy wszystko się kończy a ty nie wiesz co dalej? Kiedy ktoś odchodzi? Ktoś bliski, ktoś ważny. Ta osoba jest wszystkim dla Ciebie. A właśnie Ci ją los zabrał. I nie wiesz dlaczego... Patrzysz w niebo, błękitne, piękne niebo. Zastanawiasz się czemu akurat zabrał właśnie tę osobę, którą się kochało ponad wszystko. I zostaje tylko wspomnienie gdzieś na pustkowiu. Ale one dręczą Cię nieustannie. W końcu się poddajesz - stajesz na końcu krawężnika i krzyczysz "Boże, kurwa dlaczego? Dlaczego zabrałeś mi cel w życiu?" Spod oka płynie Ci łza, czarna łza. Zmyty tusz. I nie wiesz co dalej będzie. Następnym krokiem będzie poddanie się z losowi. Oddanie swojego pięknego życia. I zostajesz z duszą. Duszą pustą, która ma złamane serce. Jeśli Ci się wydaje, że będzie lepiej - teraz tylko jest źle a gorzej już nie może być, to silna jesteś. Mocno zaciśnięte powieki, otwierały się samowolnie. Nie chciały snu... Celem była ucieczka od krainy Morfeusza. Przecież to tam przydzielane są na sny. Te złe jak i dobre. Biegniemy, bojąc się, że trafimy na najgorsze. Ujrzymy prawdę o sobie, o swoim losie. Po co żyjemy? Czy jest sens? Złudzenie - lepsze to niż brudna prawda. Wpatrywałam się bezczynnie w sufit. Nieskazitelna czystość. Żadnej plamy, nacięcia.. Nigdy nie dotknięty czymś, co zaniedbałoby go. A ja? To osoba, która tak na prawdę ma tyle ran, że nie zdoła wyliczyć. Ktoś umieścił mnie w tym świecie, jako worek treningowy. Niby jestem, ale nie istnieję. Żyję, nie czując nic, poza ciosami od innych.. Nic nie układa się tak jak powinno. Wszystko traci swój sens. Pozostaje samo istnienie bez jakiegokolwiek celu. Leżę na ziemi, a rzeczywistość brutalnie kopie mnie w brzuch. A przecież to takie nieetyczne – kopać leżącego. Może zgubię swoją odwagę, pozostanę tchórzem i nie wstanę. Pozwolę by łzy naznaczyły znamiona na mych policzkach. Uśmiech na ustach stanie się tylko wspomnieniem, z czasem powoli blednącym. Jestem zagubiona i nikt nie potrafi mnie odnaleźć. Niech ktoś policzy do trzech, a ja zniknę. Powoli położyłam stopy na panele. Chłód przeszył ciało,  które momentalnie przyjęło do siebie dreszcze. Odsunęłam ciało wtulone w przyjaciela, powolnym krokiem podchodząc do szafy. Zdjęłam z wieszaka stój składający się z krótkiej białej bluzki oraz leginsów. Pogoda była w prawdzie dosyć ładna, więc nie potrzebowałam żadnego swetra. Wzięłam szybki prysznic, założyłam żółte tenisówki, czapkę oraz jakieś dodatki. Przeczesałam dłońmi włosy, zostawiając je w nagannym stanie. Poskręcane, nieuczesane. Olewałam to, brak siły na cokolwiek.. Max nadal słodko spał, w końcu jest dopiero 9:00. Głód zawładną organizmem. Zjadłam płatki z mlekiem, wywołując odruch wymiotny. Nic nie przeleci mi przez przełyk, gdy nadal widzę wczorajszy dzień. Nie zadaję sobie pytania czemuż to tak postąpiła. Przecież nie znam odpowiedzi, więc głupstwem będzie rozmyślanie nad czymś nieosiągalnym. Ukrywając tłumione uczucia, katuszę która z sekundy na sekundę napływa coraz większa, zalewając wszystko co napotka. Zostały jeszcze usta, które i tak słowa nie wydobywają. Uszy, które nic nie słyszą - być może nie chcą? Przekrwione oczy, z których wypływa słona kropla, dająca upust. Tak reaguję by nie popaść w głębszą depresję. Płaczę, choć ulgi nadal nie otrzymuję. Coraz głośniej, mocniej z większym naciskiem. Wyjadę stąd jeszcze dzisiaj. Ani minuty dłużej, brak celu, dla którego miałabym tutaj zostać. Zabrałam torebkę, wybiegając z mieszkania. Chcę pobyć sama - chociaż samotność zawsze jest przy mnie, teraz czuję ją najbardziej. Z czasem głęboko wniknęła w mnie i nie chce odejść. Zamiast mnie zabrać, dręczy, nęka nadal. Ruszyłam na cmentarz, by porozmawiać z tatą. Wiem, że nic nie przemówi. Nie przytuli, nie ucałuje lecz przynajmniej wysłucha. Ciało znajduję się daleko ode mnie, ale dusza jego jest tutaj - zawsze ze mną. Idzie obok, trzymając za dłoń, bym nie uciekła w ostatniej chwili. Uśmiecha się serdecznie, kierując we właściwą stronę. Widzę, że jest, czuję to - zawsze czułam ..  Tak bardzo mi go brakuje. Właśnie w tym momencie tracę nawet samą siebie. W ciszy mijałam groby zerkając na umieszczone fotografie szczęśliwych osób , które również zostawili kogoś . Nie chcieli , jednakże to nie my ustalamy tok zdarzeń. Ujrzałam uśmiechniętego mężczyznę o ostrych rysach twarzy. Czarne, krótkie włosy, błękitne oczy, malinowe usta, które mówią same za siebie. Tęczówki ukazują całe życie. Jak plan wydarzeń opisują wszystko szczegółowo. Wzloty i upadki, śmiechy i smutki. Widziałam w nim siebie. Mimo, że płeć przeciwna, jesteśmy tacy sami. Tęsknimy, a ból rozrywa nam serce na małe kawałeczki. Każda z tych małych części to zupełnie inne cierpienie, które lokuje się w najmniej odpowiednim miejscu. Najbardziej bolą te drobinki, które wpadają wgłąb, potrafią drasnąć nasze czułe miejsce i pędzić dalej. Każdy z nas ma w sobie takie mikroskopijne cząsteczki z życia. Przyjaciele, miłość, nadzieja, wiara – to tylko kilka z nich, nieliczna ilość, która każdego dnia rani. Upadłam na kolana

, opierając dłoń o pomnik. Łzy leciały z oczu. Przymrużyłam je lekko, wywołując większy napływ. Nieprawdą jest, że czas leczy rany i zaciera ślady. Może tylko łagodzi przykrywając wszystko osadem kolejnych przeżyć i zdarzeń. Ale to, co kiedyś bolało, w każdej chwili jest gotowe przebić się na wierzch i dopaść. Nie trzeba wiele, żeby przywołać dawne strachy i zmory. Gdyby nawet trwały w ukryciu, zepchnięte na samo dno, to przecież gniją gdzieś tam, na spodzie i zatruwają duszę, zawsze pozostawiając jakiś ślad - w twarzy, w ruchach, w spojrzeniu - tworzą bariery psychiczne, kompleksy. Nie pomoże wódka, nie pomoże szarpanie się w skrajnościach, od usprawiedliwiania do potępiania.
- Tato .. - głos załamywał się, - Powiedz dlaczego? Dlaczego opuściłeś nas? Pomimo długich lat, nadal pamiętam. Widzę jak umierałeś, jak krzyczałeś, że będzie dobrze, wiedząc przy tym, że jest to twój ostatni dech. Utuliłeś mnie, by potem puścić. Upadłam na podłogę, utrzymać mnie nie mogłeś, bo zmarłeś. Teraz nie potrafię się podnieść. Pokaż mi  jak to zrobić. Złap za rękę i szarpnij! Wstrząśnij bym wstała i dalej szła.. Nikogo nie mam.. Patrycja odeszła - pewnie wszystko widzisz i współczujesz, ale kurwa nic nie możesz zrobić. Jest tylko Max, ten który pozostał jako jedyny. Jednak nie mogę obrzucać go wszystkim, przecież tak nie wypada. Sam ma mnóstwo spraw, miałby jeszcze nieść moje? Sama poniosę brzemię. Może przez to znajdę się w miejscu gdzie jesteś Ty, zranię innych tym, że tak łatwo opuściłam ich. Doznam szczęścia, a może będzie gorzej? Dlaczego ja?! Jakbym była jedynym człowiekiem na ziemi. Runęło tylko na mnie. Wszystkie męki znoszę, jak długo? Powiedz mi, jak długo to będzie jeszcze trwało? Przepraszam, że stchórzyłam. Przepraszam , że sobie nie radzę. Na pewno chcesz bym była silną dziewczynką lecz nie potrafię. Okłamywałabym tylko siebie. Twoją miłość wyraźnie czuję, kocham Cię, przepraszam i dziękuję - uniosłam się, patrząc na tatę. Lekko zawróciło mi się w głowie - nadal stałam podtrzymując się dłonią. Radośnie uniosłam kąciki ust w stronę ojca, by potem przywrócić je do poprzedniego stanu. Odeszłam obracając się w tył, w którym to widziałam zamazaną postać szatyna. Machał mi, euforia tryskała od niego lecz ode mnie się odbijała, jak kula od kamizelki kuloodpornej. Cóż nie dla wszystkich takie uczucie. Mijam domy, widząc ludzi, którzy cieszyli się z niczego. Spostrzegając moją osobę, współczuli, nie znali powodu, jednak wiedzieli, że los dał mi w kość. Zapłakana mijałam uliczki, wspominałam stare dzieje. Spostrzegłam las, w którym często przesiadywałam z Patrycją. Znajdowały się w nim ławeczki. Spokój, cisza, śpiew ptaków.. Teraz tego potrzebowałam. Weszłam w głąb siadając. Nikogo nie było, może dlatego, że zbierało się na deszcz? Momentalnie się ochłodziło. Owszem było mi zimno, ale nie zważałam na to. Wyciągnęłam komórkę, włączyłam piosenkę"Apologize" śpiewaną przez Pixie Lott.
Podkuliłam nogi, chowając twarz w dłonie, cicho nucąc przy tym.

                              Muzyka


" I'm holding on your rope, got me ten feet off the ground
  I'm holding on your rope,
  Got me ten feet off the ground
  And I'm hearing what you say but I just can't make a sound
  You tell me that you need me
  Then you go and cut me down, but wait
  You tell me that you're sorry
  Didn't think I'd turn around, and say...

 That it's too late to apologize, it's too late
 I said it's too late to apologize, it's too late

  I'd take another chance, take a fall
  Take a shot for you
  And I need you like a heart needs a beat
  It's nothing new - yeah yeah

  I loved you with the fire red-
  Now it's turning blue, and you say...
  "Sorry" like the angel heaven let me think was you
  But I'm afraid...

  It's too late to apologize, it's too late
  I said it's too late to apologize, it's too late
  I said it's too late to apologize, yeah-
  I said it's too late to apologize, yeah-
  I'm holding on your rope, got me ten feet off the ground



  Z perspektywy Pati :

 Ze snu wybudziło mnie pukanie w szybę. Spoglądnęłam na zegar, który wskazywał 11:20. Niechętnie uniosłam się by zobaczyć kto to. Ujrzałam Patryka, który z pogardliwym śmiechem macha w moją stronę. Dupek pomyślałam.. Zniszczył coś, co tworzyłam wiele lat. W prawdzie, również ja nie jestem bez winy. Gdybym słuchała Mai, gdybym dotrzymała obietnicy, nigdy by do tego nie doszło. A teraz? Osoba, którą kochałam zostawiła mnie, mówiąc, że szukała tylko zemsty. Tym samym odtrąciłam Maję, która zawsze była przy mnie. Zraniłam ją i to bardzo.Wiem, że było to egoistyczne z mojej strony. Jednak na prawdę uwierzyłam w słowa jakie do mnie kierował.. Zawładnął mną, a ja się temu poddałam. Ciągle powtarzałam, żeby się na poddawać, że trzeba być silnym, a co w takiej sytuacji czynie? Jest mi ogromnie źle. Czuję, że Homles sobie może z tym nie poradzić. No ale czy tak na prawdę ja dam sobie radę? Owszem zamierzam ją przeprosić, będę każdego dnia błagała o wybaczenie, albo by tylko mnie wysłuchała, aczkolwiek gdy to nic nie da? Co zrobię? Sama jak palec na tym świecie, bo drugą część zniszczyłam sama - zimna suka bez uczuć! - krzyczałam w myślach uderzając pięściami o parapet. Zadawałam sobie sama ból, mały w porównaniu do tego jaki zdałam osobiście i to

nieświadomie.. Zorientowałam się, że ten palant nadal stoi pod moim domem. Z sarkazmem odmachałam mu, wystawiając przy tym środkowy palec. Minę miał zdziwioną, liczył na coś innego, idiota, który myśli tylko o sobie. Za wszelką cenę chciał zbliżyć się do mnie, by uderzyć w czuły punkt Majki. Wiedział, że zawsze wszystko mi mówi, że nie przeżyłaby gdybym była z taką gnidą jaką jest. Nienawidził za to, że gdy On poczuł coś do niej, Ona tak po prostu olała go. Słusznie postąpiła, nie był jej wart. Naśmiewał się, wyzywał, dokuczał.. A potem tak nagle chciał z nią być? Tylko i wyłącznie dla szpanu, gdyż Maja Homles kończąc szkołę zmieniła się nie do poznania. Idealna figura, świetny styl, tatuaże, które dodają jej uroku. Cudowna twarzyczka. Dużo chłopaków z jego paczki zakochiwało się niej. Mówili, że jest cudem świata - tak było. Nie raz podsłuchiwałam ich rozmowę. Nabijali się z Nowaka, że go olała.

 (...) 
- A mogłeś mieć taką laskę.. - poklepał bruneta po ramieniu Krzysiek.
- No ale cóż, głupi był, nabijał się z dziewczyny i teraz ma za swoje. Nigdy nie będzie Twoja - dodał Marcin.
W tym czasie Nowaczek aż kipiał ze złości.
- Skoro nie będzie moja, to nikogo! - wkurzony warknął.
- Przecież nie możesz jej zabronić głąbie! - odkrzyknęli.
- Być może nie, ale kiedyś zranię ją tak,  jak ona mnie w tym czasie - ze wstrętnym uśmiechem na twarzy wypowiedział zdanie...

         Och zraniona osoba się znalazła, przecież nie wie jak bolały ją te wszystkie słowa, kierowanie z jego ust do niej. Pomogłam mu w tym. Czuję do siebie wstręt, za wszelką cenę muszę to naprawić, przecież tyle nas łączyło, te wszystkie wspomnienia. Nie wymaże się ich tak prędko. Pozostaną, pustka w sercu również. Chciałabym by tylko mnie wysłuchała, jeżeli nie będzie chciała wybaczyć wystarczy mi tyle, nie chcę stracić ją na zawsze. Krople wody obmyły moje ciało w połowie. Głupota nadal została. Związałam włosy w koka, założyłam leginsy, długi luźny sweter, glany oraz czapkę. Wzięłam ze sobą jeszcze parasolkę, ponieważ zapowiadało się na niezłą ulewę. Ruszyłam w nasze miejsce. Kraina, gdzie przesiadywałyśmy godzinami. Ujrzałam skuloną postać, która nuci pod nosem. Od razu poznałam kim jest ta osoba. Głos miała przecudowny, często namawiałam ją by poszła na jakiś casting, no ale ona uważała, że niezdara do niczego się nie nadaje. Przecież nikt nie równał się z anielskim głosikiem mojej przyjaciółki. Usiadłam koło niej - nawet nie drgnęła. Nie poczuła, że ktoś obok niej jest. Położyłam dłoń na jej ramieniu. Pomalutku unosiła głowę, jakby bała

się zaatakowania przez coś. Wargi, na których są ślady zębów zaciskających się pod wpływem bólu. Zaszklone tęczówki a w nich smutek. Rozmazany makijaż, blada cera. Do czego doprowadziłam? Dobrze wiedziałam jak będzie to znosić. Chciałabym cofnąć czas, by przeżyć wszystko jeszcze raz, wymazując tę jedną scenkę z niego, wplątując siebie, jako, że wyjeżdżam z nią. Mogłam porzucić tę pracę, przecież i tak mnie z niej wyleją. Nie mam pomysłów na nic, ciągle myślę o tym co się wydarzyło, widzę Maję całą zapłakaną jak ucieka. Jej słowa, które wykrzykiwała do mnie, dotknęły mnie. Mimo, że to ja spieprzyłam wszystko, czułam się odtrącona. Prosiłam tylko by mnie wysłuchała, wiem .. Nie była wstanie, ale pragnęłam tylko tego. Jej twarzyczka nie malowała żadnej miny. Brak wściekłości na moją osobę. Widać było tylko obojętność. Czekała na ciąg dalszy akcji, nie biorąc w niej udział. Pozwoliła, by to ktoś decydował za nią. Chciała tego, być może teraz będzie dobrze? Scenariusz już napisany, lecz ten dramatyczny, w którym to punktem kulminacyjnym jest katusza głównego bohatera. Wpatrywała się we mnie jakieś dziesięć minut, szukając odpowiedzi. Prześwietlała mnie całą, widząc wszystkie uczucia,
które również i ja w tym czasie tłumię w sobie.
- Przepraszam Cię, to nie było do końca tak jak widziałaś - przerwałam ciszę.
- A jak?! - przeraził mnie jej krzyk.
- Prawdą jest, że go pokochałam. Był moją miłością jak kiedyś twoją. Myślałaś o nim codziennie, śniłaś. Miałam tak samo.. Pamiętasz dzień, w którym to wracałam sama do domu, gdyż Ty wybrałaś się z rodziną do restauracji? Cieszyłaś się bardzo, bo lubiłaś spędzać z nimi czas. Matka nie miała go dla Ciebie zbyt wiele, więc łapałaś ile się da, by przez sekundę posiedzieć z nią w jednym pomieszczeniu. Po drodze spotkałam Patryka, powiedział mi, że się zmienił , nie jest taki jak dawniej. Ma nowych znajomych. Prosił o kolejne spotkania, nie mówiłam Ci o nich bowiem wszystko miałam zamiar zakończyć . Mówił, że z dnia na dzień go zmieniam, aż w końcu z jego ust padło słowo "kocham cię". Zszokowana wybiegłam, ale on dzwonił, przychodził. Ty planowałaś wyjechać, chciałam byś oderwała się od tego gówna. Zostałam tutaj a on nadal mnie nękał. Uległam i po raz kolejny zobaczyliśmy się. Pogubiłam się i dałam mu szansę. Omotał mnie, zawinął wokół paluszka. Robił ze mną co chce. Dzień przed tym jak przyleciałaś zerwałam z nim, gdyż wprost stwierdził, że nic do mnie nie czuje. Chciał tylko się zemścić na Tobie, wiem, że mu pomogłam ale na prawdę nie wiedziałam co robię. Wczoraj przyszedł do mnie pożegnać się. Powiedział po raz kolejny o co mu chodziło, próbował mnie pocałować, nie chciałam - sam to zrobił. Wyrywałam się na marne, kopniak w piszczel wyswobodził me ciało. Uciekłam i wtedy zobaczyłam Ciebie. Na prawdę nie jest tak, jak wyobrażasz sobie. Owszem moją winą jest to, że gdy ja zawsze powtarzałam: "musisz być silna, nie poddawać się, nie dać zawładnąć sobą", a ja właśnie tak uczyniłam. Brnęłam dalej coraz niżej upadając. Przepraszam Cię jeszcze raz, wybacz mi - złapałam ją za zimne dłonie, z oczu wypływały łzy.
- Dlaczego nie odbierałaś ode mnie?! Bawiłaś się moimi uczuciami, martwiłam się, tęskniłam!! A teraz, tak po prostu to mówisz. Nie mam już uczuć, wszystkie ktoś mi wykradł. Zimna jak lód, sama to czujesz - powiedziała zaciskając dłonie w moich. Błękitne oczka szkliły się coraz bardziej.
- On - przerwała mi, krzycząc nadal.
- Byłaś moją przyjaciółką, nie wiem co teraz z nami będzie. Dużo nas łączy, ale to jest cholernie ciężkie wiesz?! Przysięgałaś na naszą przyjaźń, że nie pokochasz tego skurwysyna.. Zrobiłaś co zrobiłaś. Owszem nieświadomie, ale jednak.


(...)
Szatynka mijająca osoby na korytarzu, zderzając się z brunetem. Rumieńce wypaliły na widok swojej miłości. Próbowała go wyminąć, na próżno. Złapał ją za ręce wyśmiewając przy tym. 
- I niby taki ktoś ma mi się podobać? - z wyższością odparł.
- O co Ci chodzi?! - wrzasnęła zdezorientowana.
- Ughr nie udawaj już, przecież wiem - lecisz na mnie, szkoda tylko, że nie z wzajemnością. No ale cóż ladacznica zasługuje na równego sobie.Chociaż twoja przyjaciółeczka jest całkiem niezła.. Muszę przykucnąć aby zniżyć się do twojego poziomu - ze śmiechem dodał. Dziewczyna wyrwała się mu, uciekając do szkolnych toalet - płakała. Wszyscy stanęli po stronie chłopaka nabijając się z niebieskookiej. Cudownie im było kogoś dobić. Drzwi od ubikacji otworzyły się. Wparowała do nich brunetka z piegami. Przytuliła dziewczynę, całowała po czole, ściskając mocno, aż za mocno, gdyż momentami brakowało jej tlenu. 
- Nie zasługuje na Ciebie, jesteś za bardzo idealna dla niego, a takie muszą szukać swoich. Nie martw się będzie dobrze.
- Przysięgnij na nas, że nigdy nie będziesz z nim. Dla mnie, zrób to dla mnie. Nie zdołam patrzeć każdego dnia jak rujnuje Ciebie, przy tym dobijając mnie.
- Przysięgam! Przecież wiesz jak go nienawidzę. Dupek z niego i tyle... 

- Ja , ja - jąkałam się. Wiem , pamiętam - brakowało mi słów..
- Wracam z powrotem do Londynu, nie mam po co tutaj być. By widzieć Patryka jak stara się o twoją miłość? Abyś powróciła do niego? Nie, dziękuję, jednak rezygnuję -  zerwała się  z ławki biegnąc przed siebie. Nie dała mi powiedzieć, że on się mną bawił, mymi uczuciami.. Nie wie tego, a ja to zrujnowałam. Karę ponosi ona. Cierpi za to, czego nie uczyniła. Siedziałam w samotności zastanawiając się co będzie nadal. Jak mam sobie dać rady bez niej? Codziennie widywać parszywy ryj Nowaka, sama zmagać się z nim. Wyjedzie, znajdzie nową przyjaciółkę zapominając o Patrycji Nowak. Dziewczynie, która po mimo durnej sytuacji kochała nadal swoją lulu. Opuszczając szkołę, przybiegałyśmy w te miejsce powygłupiać się. W milczeniu potrafiłyśmy ze sobą rozmawiać. A teraz? Cisza , panująca pomiędzy nami nie chciała się skończyć. Nie wiedziałam co chce mi przekazać, ukrywała to w sobie. Tak jakby założyła czapkę niewidkę. Posesja, którą kiedyś odwiedzałyśmy razem oddalała się w zapomnienie. W samym sercu jestem ja. Rozłożyłam parasolkę i wracałam do domu. Pada, więc nikt nie widzi mych łez. Wszyscy mieli parasole o barwie tęczy i tak samo promienieli. Natomiast mój przybierał kolor czerni, mina wyrażała wszystko co najgorsze.



Z perspektywy Mai : 
    
 Potykając się o własne nogi, które odmawiały posłuszeństwa wbiegłam do mieszkania, wpadając na bruneta. Widać po nim było, że był zakłopotany. Objęłam go mocno dłońmi ..
- Gdzieś Ty się podziewała?! Martwiłem się -  z nutką pretensji dodał przez śmiech.
- Bo wiesz.. No i ten.. - ciągnęłam.
- Nie wszystko na raz! - nadal się śmiał, dołączyłam do niego. Zawsze potrafi mnie rozśmieszyć. Usiedliśmy na  kanapie i opowiedziałam mu o wszystkim. Co wydarzyło się wczoraj, że spotkałam Patrycję, o naszej rozmowie. Powstrzymywałam łzy i tak było widać, że płakałam.
- Kochana - przytulił mnie, - Potrzebujesz trochę czasu, by to wszystko przemyśleć. Jednak powinnaś jej wybaczyć, to na prawdę nie była jej wina, mimo, że brała w tym udział - kontynuował.
- Ona tutaj zostanie i nadal będzie z nim, czeka tylko bym wyjechała, aby znowu ukrywać swój związek. Moje życie spada w dół, a wszystko łamie się na pół. Powiedz mi co mam robić? Jak żyć i to bez niej - Cała się trzęsłam, popadałam w depresję, która pochłaniała mnie całą.
- Wiem, że jest Ci ciężko, ale z czasem wszystko pomału będzie odchodzić w zapomnienie - pocieszał mnie.
- Czułeś tak kiedyś jakby wszystko wkoło było takie ciężkie i przygniatało Cię w dół o wiele mocniej, ciężej niż sama grawitacja? Jakby nawet powietrze opadało Ci na ramiona i zmuszało swoją nadludzką siłą do położenia się na deski? Jakbyś zapadał się sam w sobie, w swoich ulubionych miejscach nie mogąc odnaleźć w nich tego co tak bardzo uwielbiałeś wcześniej? Czujesz zmęczenie osadzone na końcach Twoich rzęs, wpływające do Twoich oczu i sprawiające, że stawały się czerwone bardziej od malin, a pomimo tego nie mogłeś zmusić się do snu? Zamykasz oczy, przyciskasz je starannie i masz czerń przed oczami. Czerń, która zamienia się w wspomnienia, które bolą bardziej niż mocny kop w brzuch. Wspomnienia, które ciążą Ci na barkach każdego dnia. Wspomnienia, które są ranami, których nie zagoi się nigdy. Bliznami, które zawsze pozostawią ślad, choćbyś nie wiem jakich kremów i maści używał. Zamaskujesz, ale już zawsze znajdziesz miejsce, gdzie one będą. Zniszczyło Cię tak krótkie słowo – wspomnienia. One nigdy nie przepadają. Zawsze będą napływać, te wspaniałe jak i wstrętne. Zostawiają znamię i nie możesz się jej pozbyć.

- Położyłam głowę na jego kolanach wybuchając płaczem. Nie potrafię zebrać myśli, a łzy same się uwalniają.. Chłopak mocno objął mnie ramieniem, przyciskając do siebie. Chciałabym wrócić. Przepraszam Cię, że bez słowa ruszyłam z domu, to był taki spontan.. - dodałam, gdy się ciut uspokoiłam.
- Nie szkodzi, ale nie rób tak więcej, umierałem ze strachu. Dobrze. Zaraz wykupię bilety, może jeszcze jakieś zostały na dzisiejszy lot. Nie płacz, wszystko się ułoży, zobaczysz - dodał z iskierką nadziei. Pobiegłam na górę pakując się. Chłopcy mają jeszcze koncert, więc dzisiaj dadzą mi spokój. Jutro będą nękali, bym im wszystko opowiedziała. Dlaczego to jest takie trudne? Każda kolejna myśl boli coraz bardziej - wybucha jak granat, rozpraszając marniutkie kawałeczki. Spojrzałam na komórkę, nie używałam jej, aż do godziny - spojrzałam na godzinę, była 15:30. No tak prawie cały dzień. 13 nieodebranych połączeń od Maxa, 16 od Patrycji, parę od chłopaków z 1D. Chociaż Zayn i tak ich pobijał, gdyż wydzwaniał aż 20 razy. Łoo stęsknił się, jak słodko. W prawdzie sama tęsknie za nim, jak i za pozostałymi. Brakuje mi grupowego uścisku.. Oddzwoniłam do Malika lecz nie odbierał. Pewnie rozpoczęli występ, więc przeszkadzać im nie będę. Wyciszyłam dźwięk w telefonie odkładając go do

torebki. Przemyłam szybko ciało, poprawiłam makijaż, rozczesałam włosy. Strój zmieniłam na krótkie spodenki, luźną bluzkę, wysoki but, dobrałam jakieś dodatki i założyłam czapkę. Pogoda nie poprawiła się, aczkolwiek już nie padało. Zniosłam bagaż do salonu siadając na sofie . Chwyciłam za pilot i przeskakiwałam po kanałach. Po schodach zbiegł Max, ze swoimi rzeczami, szybko wyłączając telewizor i wyciągając mnie z domu. W ostatniej chwili złapałam torbę.
- Co jest grane? - spytałam zszokowana.
- Za pół godziny mamy samolot, więc streszczajmy się - mówił w biegu. Taksówka podjechała - zawsze przygotowany. Wsiedliśmy, szczerze mówiąc kierowca strasznie zapierniczał. Odbijałam się od chłopaka, lądując to na nim, to na szybie. W końcu zajechaliśmy na lotnisko. Max zapłacił, oczywiście sama chciałam to zrobić, ale on nawet nie chce brać ode mnie pieniądze za bilety, co dopiero za jakąś taksówkę. Usadowiliśmy się na miejscach. W samą porę, gdyż drzwi zamykały się. Zapięłam pasy, opierając głowę o ramię bruneta - zasnęłam. Obudził mnie wstrząs, który oznaczał, że już jesteśmy na miejscu.  Kurcze już 21:00 strasznie ten czas leci. Bagaże wpakowaliśmy do kolejnego samochodu, który zawiezie nas do kochanego domku.
- Teraz ja płacę i żadnego sprzeciwu - zagroziłam.
- Ten ostatni raz pozwalam Ci - dodał zadowolony.
Zatrzymaliśmy się pod moim domem, wysiadłam wręczając mężczyźnie pieniądze od razu za Maxa. Zabrałam rzeczy, ucałowałam przyjaciela. Machałam mu na pożegnanie. Otworzyłam furtkę od bramy, wyjęłam klucze, popychając drzwi, które zaskrzypiały jak w horrorze. Właśnie sobie przypomniałam, że mam ogromy syf w pokoju. Nawet tam nie wchodzę, żeby poślizgnąć się na mącę? Rzuciłam torbę w kąt, która przechylając się, runęła ciut dalej niż chciałam. Będą widzieć, że coś leży. Światła im nie zgaszę, a pod nogi na pewno patrzą. Włączyłam kablówkę. Zatrzymałam się na MTV , gdyż leciała " Ekipa z New Jersey " Widząc Snookie i Jwoww przypominała mi się
Patrycja. Może postąpiłam egoistycznie i pochopnie? Nie wiem , wszystkie myśli uciekają mi . Jestem senna , to jest powodem. Mało jadłam , mało spałam - głodu i tak nie odczuwam. Najadłam się łez, które próbowały mnie zadławić. Pomalutku powieki się zaciskały . Jakby malutkie dziecko, które słucha opowieści, któregoś z rodzica ledwo trzymając się by dotrwać do Happy Endu. Usnęło tak jak ja, nie doczekała końca..



Z perspektywy Zayna : 

 Kochamy swoich fanów, ale zawsze wypompowują z nas wszystką siłę. Jestem bardzo zmęczony i myślę tylko o śnie. Z samego rana zabraliśmy się za sprzątanie pokoju Mai. W prawdzie ma wrócić dopiero jutro - mamy to za sobą. Oczywiście przyjaciele byli mało co przytomni po koncercie, więc szybko sprzątali bym tylko dał im spokój. Właśnie .. Ciekawe co u Majki. Nie odbierała, coś się dzieje czy może jest zajęta czymś ważnym? Wyciągnąłem komórkę i spojrzałem na wyświetlacz. Oddzwoniła, czyli pewnie jest wszystko w porządku. Zamknąłem drzwi samochodu podążając za chłopakami w stronę domu. Zmęczenie dawało siwe znaki, gdyż Hazza nie patrzył jak idzie - szedł jak lunatyk. Prowadzony przez Nialla oraz Louisa, którzy sami ledwo stąpali. Jest już grubo po północy, więc na bank potrzebujemy odpoczynku. Zerkałem jeszcze na Paula, który próbował obudzić Liama. Niestety na marne, więc zawołał ochroniarza by go zaniósł. Goryl z niego, da radę jak nic. Zdziwiło mnie zapalone światło w jednym z pomieszczeń. - Który idiota nie zgasił? - Wrzasnąłem do towarzyszy. Przekręciłem kluczyk od mieszkania przepuszczając pół przytomnego Horana i Stylesa. Zrobili parę kroków, upadając po chwili z ogromnym hukiem na podłogę. Od razu gałki się im otworzyły. Zatrzymałem pozostałych, by nie gruchnęli na nich.
- Ułłaaaaaaaaaaa , co jest kurwa ?! - odparł zszokowany "lunatyk".
- Plątają wam się nogi głąby. Wstawajcie a nie blokujecie przejście - mówił ziewający Lou, który zabrał pod rękę lokersa prowadząc go do pokoju. Zrobiłem to samo z Niallem. Bohater Paynea szybko ruszył z nim po schodach, rzucając na łóżko. Nie zorientował się, że wylądował na podłodze. Wyszedł i odjechał. Wszyscy już smacznie spali, wchodząc słyszałem dźwięk telewizora, więc poszedłem to sprawdzić. W salonie ujrzałem dziewczynę. W mgnieniu oka podleciałem do niej, by ją przytulić na powitanie lecz ona spała. Cymbał ze mnie , przecież jest środek nocy.. Przybliżyłem się do niej, całując w czoło. Brakowało mi jej. Od samego początku, pierwszej rozmowy nawet tej nieudanej, wiedziałem, że nie będę darzyć ją zwykłym uczuciem. To coś więcej. Codziennie moje myśli wędrują wokół tej kobietki. Czas się starać, pokazać, że zależy mi na niej i nie zranię ją jak ten gnojek. Przypatrzyłem jej się z bliska widząc czarne ślady tuszu , które naznaczyły na policzkach łzy. Płakała? Kurwa, miałem przeczucie, że coś jest nie tak. Taka bezbronna, widać, że źle spała, gdyż nie obudził jej nawet pisk kędzierzawego, który w strachu piszczy jak baba. Wziąłem ją na ręce niosąc w kierunku pokoju. Położyłem na łóżku, okryłem kołdrą - ona nadal nie drgnęła, przestraszyłem się

trochę, ale widząc jak wypuszcza zimne powietrze z ust odetchnąłem z ulgą. Wychodząc z pomieszczenia wpatrywałem się w nią zahipnotyzowany. Wyglądała jak istota nie stąd. Włosy mocno przylegały na poduszce, palce u dłoni lekko się zaciskały i poluzowały. Usta same mówiły za siebie, zamknięte oczy przyciągały coraz mocniej. Na prawdę się zakochałem, sądziłem, że to tylko zauroczenie, jednak.. To coś więcej.



---------------------------------------------------------------------------------------

 Fiuu , Fiuu ... Wszystko już zeszło ze mnie, na prawdę nie zdziwię się, gdy u was pojawią się łzy, pisząc to sama miałam je w oczach ..


Jeej , już rozdział VIII - faktycznie ten czas zapiernicza. Dziękuję za 3000 wyświetleń , za obserwujących i tyle pięknych komentarzy, które nadal przybywają. Cieszę się, że czytacie to i tak bardzo się wam podoba. Przepraszam, że tak długo piszę działy, nie podając przy tym konkretnej daty, ale na prawdę zbieram myśli te wspaniałe, by nie napisać czegoś co mnie nie zadowoli. Nawet schodząc z komputera w głowie nadal układam ciąg dalszy. Mam nadzieję, że naprawiam to długimi rozdziałami.  Ughr , ten dział w 100% jest strasznie smutny, no ale cóż, taki miałam zamiar. Następne będą podobne, jednak ktoś będzie ją rozśmieszał. Pomału będę wplątywać miłość, sądzę, że to dobry czas, w końcu ktoś będzie musiał wesprzeć Maję Homles, która w IX/X rozdziale przejdzie coś na prawdę strasznego. Dowiecie się wkrótce, ale powiem tylko tyle, że będzie chodzić o Patrycję. Podoba się? Pokaż w komentarzu, że jesteś, że chcesz wiedzieć co się wydarzy w kolejnych działach. A tutaj was zaskoczę, bo rozdział IX zostanie dodany 8 lipca , w dniu moich urodzin . Dziękuję osobą, które skomentowały poprzedni rozdział. Rose , Sami , Ewik , Natalie , Paula , Nola , Starlight , Kaja , Maja , Victoria , Mary Anne , Kinga  - Kocham was , za te piękne słowa. Cieszę się, że nadal jesteście ze mną :) .
Przepraszam za błędy, które mi umknęły.



Do następnego ! ; *